Խոսք ընթեցողի
Վերջերս հաճախ էի ձեռքս առնում Միքայել Այգենցի (Միքայել Հմայակի Հովսեփյան) ,Գոհարներ ջավախահայոց բանարվեստիե2023թ. լույս տեսած ժողովածուն: Նրա պարտկերավորմամբ յուրովի են ներկայանում Ջավախքի գունեղ բնաշխարհը և սրտաբաց, անձնանվեր ջավախեցիները: Նույն սրտաբուխ ոգին օրերս զգացի մանուկներին հասցեագրված նրա հերթական (՛՛Երկնքից ընկան երեք խնձոր՛՛ Հայաստան հրատ., 2023թ.) գիրքը կարդալիս, որը օրգանական շարունակությունն է նրա ՛՛Գույնզգուն թռչուններ՛՛ (2019թ.) ժողովածուի: Միքայել Այգենցն իր հեքիաթ աշխարհն է կանչում մանուկներին, նրանց ներկայացնում լուսաբացը, հեքիաթի աղջկան ու տղային, պատասխանում բազմաթիվ ինչուների, լուծում վեճեր, խարազանում արատները, գովերգում աշխատասիրությունը, բարությունը ու սեր սփռում դեպի կենդանական ու բուսական աշխարհը: Վերջում ,Գովք հայոց գրերիե պոեմն է: Հայոց այբուբենին նվիրված շատ ձոներ եմ կարդացել, բայց միանգամայն նոր արժեքներ են Այգենցի պոեմում՝ այստեղ իշխում են մեր պատմական անցյալի վավերագրերը, հայոց բառ ու բանի սրբացած մասունքներ կան, կորստի ցավ կա ու հավատ ապագային.
Ֆե-ն եմ՝ ֆալակն եմ ահեղ:
Ֆրանկ սիրտն եմ – լուսաշող:
Ֆիդայուս երթն եմ անշեղ-
Ավարայրից մինչև Արցախ:
Միքայել Այգենցի հեքիաթները իմ համոզմամբ դաստիարակության ինքնատիպ դեղատոմսեր են ու կարող են օգտակար լինել մանուկներին, մանկական կրթօջախների կենտրոնների դաստիարակներին, ծնողական հասարակայնությանը: Ժողովածուն աչքի է ընկնում տպագրության բարձր որակով և խոսուն ու բարձրարժեք գունանկարներով:
Օգտվելով առիթից ուզում եմ շնորհակալություն ասել ՛՛Հայաստան՛՛ հրատարակչության տնօրեն, իմ լավ բարեկամ Վահագն Սարգսյանին, ով առաջինը ինձ ուղղորդեց Միքայել Այգենցի հեքիաթ աշխարհ: Ավելորդ չեմ համարում ընթերցողին տեղեկացնել, որ Այգենցը ծնվել է 1947թ. Ջավախքի Փոկա գյուղում: 1970-1975թթ.սովորել է Վանաձորի մանկավարժական ինստիտուտում: Առայժմ հրատարակել է 11 գիրք:
Վաղարշակ ՂՈՐԽՄԱԶՅԱՆ
