Եթե նույնիսկ պարտության ու Արցախի կորստյան արդյունքներն ինչ-ինչ (բարդույթների կամ «աշխարհաքաղաքական») պատճառներով հասկանալի (իմա՝ համակերպվելի) էին ինչ որ խմբերի համար, որի համար հստակ իշխանության փոփոխություն չէին պահանջում, ապա արցախցիների Հայաստան գալու, պետությունը գրեթե մատը մատին չտալու ու ողջ բեռը հասարակության ուսերին թողնելու համար, գոնե դուրս գան փողոց ու պահանջեն գոնե նորմալ ներքին կյանքը կազմակերպող իշխանություն։
Մարդիկ, հատկապես նվիրված ու մարդասեր, կոտորվում են օր ուգիշեր իրենց վերջին ռեսուրսները (ժամանակ, փող, ունեցվածք) նվիրաբերելով այս գործին, իսկ սրանք Թումանյանի վրա եղած թեքահարթակներն են քանդում ու առանց նախագիծ նորն են սարքում, թաղապետեր բաժանում, ու էսա շուտով Սնուփ Դոգին կանցնեն երևի...
