Մարիաննան մեկն է բռնի տեղահանված այն հազարավորներից, որ պաշարված Արցախում է թողել ոչ միայն տունը, այլև ամուսնու ու հոր գերեզմանները։ Նրա հայրը զոհվել է Արցախյան առաջին պատերազմում՝ 1993 թվականին։ Հոր շիրիմին այցի գնալ չի կարողանում 2020թ․-ից, երբ Թաղավարդի կեսն անցավ ադրբեջանցիների վերահսկողության տակ։ Արդեն նաև ամուսնու՝ Գևորգի գերեզմանին այցելելու հնարավորությունից է զրկվել․ Գևորգի մարմինը Ստեփանակերտի Եղբայրական գերեզմանոցում է ամփոփված։ Գաղթի ճանապարհը բռնելուց առաջ մայր ու որդի գնացել ու հրաժեշտ են տվել նրան․․․
«Հույսս չեմ կտրում, որ մի օր հետ ենք գնալու մեր տուն։ Գիտեմ, որ անհնար բան եմ ասում, բայց հրաշքների հրաշքին եմ սպասում․․․ Մի սենյականոց տուն էինք ստացել Գևորգի զոհվելուց հետո ու ցավի հետ համակերպված՝ այնտեղ էինք ապրում՝ որդուս հետ։ Տնից դուրս գալիս էլ պատերին գրել ենք՝ «վերադառնալու ենք․․․»։ Ահավոր ցավում եմ, որ դուրս գալուց առաջ վառել եմ Գևորգիս զինվորական համազգեստը, մեդալները, պատվոգրերը․․․ Ասել էին՝ վտանգավոր է, վառենք, որ ադրբեջանցիները հանկարծ չիմանան ու չվնասեն մեզ․ Գևորգը հատուկ նշանակության զորքերում էր ծառայում»,-հուզմունքը զսպելով՝ «Փաստինֆո»-ին պատմում է Ստեփանակերտից բռնի տեղահանված Մարիաննա Բաբայանը։
Գևորգ Բաբայանը զոհվել է 2020թ․ հոկտեմբերի 10-ին՝ Հադրութի մատույցներում։ Մարմինը հանել մարտական ընկերները չեն կարողացել։ Հադրութն ընկնելուց ավելի քան երեք ամիս անց՝ հունվարի 28-ին հայկական կողմին փոխանցված 31 մարմինների թվում նաև Գևորգի մարմինն էր․
«Ռազմական գործողությունների ավարտից օրեր անց՝ նոյեմբերի 25-ին հետ ենք գնացել Ստեփանակերտ․Գևորգին դեռ որոնում էինք․ փետրվարի 18-ին՝ պատերազմից չորս ամիս անց ԴՆԹ-ով նույնականացվեց․․․ Որոշել էինք Եղբայրական գերեզմանոցում հուղարկավորել, այդպես էլ արեցինք։ Եթե հնարավորություն ունենայի, անպայման կտեղափոխեի այստեղ ամուսնուս մարմինը, բայց, ցավոք, չկարողացա․․․»։
Գաղթի ճանապարհը Մարիաննային ու մինուճար որդուն՝ 4-ամյա Նարեկին Արարատի մարզի Վեդի քաղաք են հասցրել։ Երեք-չորս ընտանիքով հանգրվանել են բարեկամի տանը, որը ևս վարձակալած է։ Առաջարկված տների գներն այնքան բարձր են, որ հնարավորություն չունի վարձակալելու։
«250 հազարով տներ կան՝ նորմալ պայմաններով․ որդիս, իհարկե, արժանի է, որ նորմալ տան ապրի, բայց իմ հնարավորությունը չի ներում, որ միայն տան համար ամսական այդքան վճարեմ։ Որպես զոհվածի ընտանիք՝ ամսական 125 հազար ենք ստանում ես ու որդիս, մյուս կեսն ամուսնուս ծնողներն են ստանում․․․ Ես եկածս օրից չեմ դադարում հուսալ, որ իմ տուն եմ վերադառնալու»,-ասում է Գևորգի այրին։
Ամուսնու կորստից հետո տունը, հետո էլ մորաքրոջ տղային է կորցրել Մարիաննան․ 44-օրյա պատերազմում հրաշքով փրկված զարմիկն Ասկերանում տեղի ուենցած պայթյունի տարածքում է եղել ու առայսօր որևէ լուր չունեն հարազատները։
«Ծնողները ԴՆԹ են հանձնել, արդեն հույսներս կտրել ենք, որ ողջ կգտնվի։ Ամեն ինչ կորցրեցինք, գոնե նա ողջ լիներ․․․»,- շշնջում է երիտասարդ, բայց անչափելի ցավ տեսած կինը։
Հիշեցնենք՝ 2023 թվականի սեպտեմբերի 19-ին Ադրբեջանը հարձակվեց 10 ամիս շրջափակման մեջ գտնվող Արցախի Հանրապետության վրա՝ թիրախավորելով խաղաղ բնակավայրերը։ Արցախի ՊԲ-ն կատաղի դիմադրություն է ցույց տվել թշնամուն՝ պատճառելով զգալի՝ այդ թվում մարդկային կորուստներ։ Այդուհանդերձ, Արցախի իշխանությունն ստիպված եղավ ընկրկել ու ընդունել կրակի դադարեցման ադրբեջանական պայմանը, քանի որ Հայաստանից չգնաց որեւէ օգնություն, ավելին՝ շրջափակման մեջ գտնվող Արցախից խաղաղ բնակիչներին տարհանել ուղղակի հնարավոր չէր։
Արցախի ՊԲ-ն հանձնեց զենքը, լուծարվեց, իսկ քաղաքացիներն էլ հաշված օրերի ընթացքում տեղահանվեցին ու Արցախը հայաթափվեց։ Արցախից գաղթել է ավելի քան 100 հազար մարդ։
