Լրատվական տիրույթում լուրեր տարածվեցին, որ Ալիեւը հրաժարվել է մասնակցել Գրանադայի եւրոպական ֆորումին, քանի որ չի բավարարվել հայ-ադրբեջանական հարաբերությունների կարգավորմանը նվիրված սպասվող քննարկումներին Թուրքիայի մասնակցության վերաբերյալ նրա պահանջ-խնդրանքը։
Եթե այս տեղեկատվությունը ճիշտ է, ապա այն, որ Ալիեւը այդ հանդիպմանը զգում է Էրդողանի անմիջական աջակցության կարիքը, խոսում է այն մասին, որ նա սպասում է հանդիպել ԵՄ ազդեցիկ երկրների ղեկավարների, մեղմ ասած, դժկամությանը իր վերջին «ցեղասպան քաջագործությունների» համար եւ մտավախություն ունի, որ կարող է մնալ միայնակ՝ առանց գործնական աջակցության, ինչպես եղել է մինչ այժմ։
Երկրորդ, եւրոպական լիդերների մերժումը ընդունել Թուրքիային որպես հայ-ադրբեջանական հարաբերությունների կարգավորման լիարժեք եւ անաչառ մասնակից (ի տարբերություն Ռուսաստանի) խոսում է նաեւ եւրոպական երկրների կողմից գլոբալ զարգացումներում Թուրքիայի « մի քանի աթոռներին միաժամանակ նստելու» մարտավարության հանդեպ լուրջ վերապահումների մասին։
Եւ եթե այս դիտարկումը ճիշտ է, ապա առաջիկայում կարող ենք ականատես լինել եւրոպական երկրների կողմից այդ երկրի հանդեպ անվստահության զգուշավոր, բայց նոր դրսեվորումներին։
Բայց այս տեղեկատվությունը ուշագրավ է այն առումով, որ Հայաստանի եւ հատկապես Արցախի շուրջ ստեղծված իրավիճակում Փաշինյանն, առանց սպասելու Ալիեւի մոտեցումներին, պարտավոր էր հայտարարել, որ չի պատրաստվում առարկայական որեւէ քննարկման Ալիեւի հետ՝ մինչեւ ազատ չարձակվեն վերջին օրերին ապօրինի ձերբակալված Արցախի պաշտոնյաներն ու գեներալները, Ադրբեջանի բանտերում խոշտանգվող մեր գերիները (Հայաստանի իշխանություններից այս պահանջի մասին ես անդրադաձել եմ իմ նախորդ գրառման մեջ)։
Հիմա էլ ուշ չէ (եթե Փաշինյանը որոշել է գնալ Գրանադա) ՀՀ Կառավարության դիրքորոշումը հայտարարելու համար։
Ավելին, դարձյալ կարեւորում եմ, որպեսզի Փաշինյանն իր գոծընկերների հետ սպասվող հանդիպումն օգտագործի եւ ներկայացնի Արցախի դեմ սեպտեմբերյան մեկօրյա ացրսիայի Հա՛աստանի գնահատականը՝ ցեղասպանություն։
Պետք է հիմնավոր ոչնչացնել այդ ոճրագորղությունը հակաահաբեկչական օպերացիա կոչելու ադրբեջանական փորձերը։
Կարծում եմ միջազգային գործընկերներին նշված հույժ կարեւոր պահանջները ներկայացնելու այս հնարավորության բաց թողնելը այլ կերպ, քան հանցավոր անգործություն որակել չի կարելի։
Խոսրով Հարությունյան
