Մենք բոլորս գերհուզական վիճակում ենք։ Կապ չունի գիտնական, թե վերլուծաբան, ուսուցիչ, թե աշակերտ, վարորդ, թե ուղևոր․․․
Ինքս երբ մենակ եմ մնում սկսում եմ մտածել, թե ինչպես հասանք հենց այս հանգրվանին, որը հաստատ ժամանակավոր է։ Հուզականությունս առաջ է ընկնում, չի թողնում սթափ դատեմ, սթափ վերլուծեմ․․․ Փորձում եմ հետ գնալ իմ հարցազրույցների, հոդվածների հետքերով, կրկին անգամ համոզվում եմ, որ ցավալիորեն ես ճիշտ եմ եղել իմ կանխատեսումներում։ Պարզապես մի քիչ մեղմ վիճակներ եմ կանխատեսել։
Մինչև 2022թ․-ի հոկտեմբեր բացառում էի Արցախի վրա լայնածավալ հարձակումը, հոկտեմբերից հետո արդեն ինձ համար երևան էին գալիս դրվագներ, իրավիճակներ, որոնց վերլուծությունը հանգեցնում էր մի բանի, ինչ մասին վախով ասում էի միայն նեղ շրջանակներում։ Բացահայտ փորձում էի տողատակերով ասել, չէի ասում բաց տեքստով, որովհետև կանխատեսելը անշնորհակալ գործ է, որովհետև վախենում էի մարդկանց ռեակցիայից․․․ Բայց նեղ շրջանակներում անընդհատ պնդում էի, որ Արցախին լավ բան չի սպասվում, որ Արցախում հնարավոր է նույնիսկ մեկ-երկու բնակավայր մտնեն կոտորեն, որ Արցախում կրկին լայնածավալ ռազմական գործողության վտանգ կա․․․ Սա չէի կարող հենց այսպես բաց տեքստով ասել այս միջավայրում ասել, որովհետև հաստատ մեծամասնությունն ինձ ամենատարբեր մեղքերի մեջ կսկսեր մեղադրել․․․
Թե ինչ է սպասվում մեզ, կփորձեմ ավելի հետո խոսել սրա մասին, երբ մի քիչ հույզերս նահանջեն, երբ մի քիչ խելքի գամ, երբ մի քիչ մարդկության անտարբերության պատճառով չարությունս նահանջի․․․
