Դուք էլ Հայաստանի համար հնարավորություն ունենայիք այնքան բան անել, ինչքան Ռուբեն Վարդանյանը, Ադրբեջանը մեծ սիրով ձեզ էր կառևանգեր:
Իսկ հանրահավաքի գնալը բխում է մեր շահերից, անկախ նրանից, թե այդ հարթակն ինչ վիճակում է:
Արցախի կորստի սենց պայմաններում հանրահավքների ժողովուրդն ուղղակի պարտավոր է ձևը գտնելու, որ իր ձայնը և՛ տեղ հասնի, և՛ չզիջվի, քանի որ հիմա, երբ արդեն ժամանակավոր կորսված է Արցախը, լիքը դեմքեր կարող են զուտ փառամոլության վրա իշխանության գալ ու դառնալ նիկոլ:
Հայկական համակարգի իշխանությունն ու համագործակցությունը ուղնուծուով պետք է տարբերվի թե՛ 2018-ի առաջվա, թե՛ դավաճանական համակարգից:
Եթե մինչ այս քաղաքական մշակույթ էր քցոցին, վարկանիշային նախանձը ու եսակենտրոնությունը, որը արդյունք էր անձնապաշտպանության, ապա ժողովուրդը պետք է ստեղծի այն քաղաքական մշակույթը, որը կլինի համագործակցությամբ, մեկը մյուսին բարձրացնելու, յուրաքանչյուրն իր ու մյուսների չափն իմանալու, իրար քաջալերելու մտքով կշարժվեն դեպի ընդհանուր նպատակը, իսկ հանրության տրամադրությունները ոչ թե կմեկնաբանվեն՝ մենք միշտ ճիշտ ենք տապոռությամբ, այլ, հանրային տրամադրությունները հաշվի առնելով, կկառավարվի ու կուղղվի դեպի ընդհանուր նպատակի իրագործում՝ բոլորիս պաշտպանությանը, բարեկեցությանն ու զարգացմանը:
Հայաստանի այն քաղաքական գործիչը, որն ինքն իր աստեղային ժամի մասին կմտածի, մյուս խաղացողների խառնվածքի և ժողովրդի պահանջով պետք է մարգինալացվի, անցնի լուսանցքից դուրս:
