2020թ. նոյեմբերի 9-ին Ադրբեջանի եւ Հայաստանի ղեկավարները ստորագրեցին համաձայնագիր հրադադարի մասին, որը կոչված էր վերջ դնելու Արցախի՝ չճանաչված, բայց դեմոկրատական պետության (որը Արցախի հայերը ստեղծել էին իրենց ինքնավար մարզում Խորհրդային Միության փլուզումից հետո) դեմ Ադրբեջանի եւ Թուրքիայի 44-օրյա պատերազմին, գրել է Մայքլ Ռուբինը AEIdeas պորտալի իր հոդվածում։
Այդ համաձայնագիրը նախատեսում էր միջանցքի ստեղծում, որը պահպանելու էին ռուս խաղաղապահները՝ ապահովելու համար անխոչընդոտ կապը Հայաստանի եւ Արցախի միջեւ Լաչինով, ինչպես նաեւ «տրանսպորտային հաղորդակցությունը» Հայաստանով՝ Ադրբեջանի եւ Նախիջեւանի միջեւ Զանգեզուրով։
Ադրբեջանն այդպես էլ չկատարեց իր պարտավորություններից ոչ մեկը։ Նախ՝ 10 ամսվա ընթացքում շրջափակեցին Լաչինի միջանցքը՝ սովի մատնելով Արցախի 120 000 քրիստոնյաներին, ինչը Միջազգային քրեական դատարանի նախկին դատախազ Լուիս Մորենո Օկամպոն անվանեց ցեղասպանություն։ Այնուհետեւ անցած շաբաթ նրանք գրոհ ձեռնարկեցին՝ մնացած տարածքը զավթելու նպատակով, նորից միակողմանիորեն խախտելով հրադադարի ռեժիմը։ Մինչ պետքարտուղարի օգնականի պարտականությունները կատարող Յուրի Կիմը հայտարարում էր, որ ԱՄՆ-ն չի հանդուրժի որեւէ հարձակում Արցախի ժողովրդի դեմ, բայց Բայդենի վարչակարգը հենց այդպես էլ արեց։ Ադրբեջանի թելեգրամ-ալիքները հիմա սպանությունների եւ սեռական բռնության են դրդում հայ երեխաների եւ կանանց հանդեպ, ինչը հիշեցնում է «ԻՊ» գործողությունները եզիդների ցեղասպանության ժամանակ։
