Արցախում օրախնդիր է մնում հացը․ եթե Ստեփանակերտում կտրոններով յուրաքանչյուր մարդու հասնում է ընդամենը 200 գրամ հաց, ապա շրջաններում հիմնականում բնակիչներն ինքնուրույն են փորձում տեսնել իրենց գլխի ճարը։ Այստեղ էլ վառելիքի բացակայության խնդրին են բախվում․ եղած մի քանի պարզ ցորենն ալրաղաց հասցնելն է դժվարագույն խնդիր։ Ոմանք՝ էշով, ոմանք՝ ձիով ատսնյակ կիլոմետրեր են անցնում, որ մեկ-երկու պարկ ցորեն կարողանան աղալ, որպեսզի հաց թխեն։
Մի կողմից ցորենի բերքն էր շատ վատ այս տարի, մյուս կողմից էլ օկուպացված տարածքներում դիրքավորված ադրբեջանական ստորաբաժանումները, անդադար կրակի տակ պահելով գյուղատնտեսական հողահանդակները, գյուղացիներին թույլ չեն տվել ոչ սերմը ցանել, ոչ էլ եղած բերքը գոնե հնձել։
«Մարտակերտ քաղաքի վարելահողերն այս տարի կոմբայն չի մտել։ Եթե նախկինում 3000-4000 հա ցորեն էինք ցանում, այս տարի ընդհանրապես բերք չի եղել»,- «Փաստինֆո»-ին ասում է Մարտակերտի քաղաքապետ Միշա Գյուրջյանը։
Մարտակերտում ներկա դրությամբ երեք փուռ է գործում, բայց ալյուրը շատ քիչ է․ ամեն մի ընտանիքի 1-2 հաց է հասնում․ այդպես մի կերպ յոլա են գնում։ Գյուրջյանն ասում է՝ եթե որոշ ժամանակ առաջ 750 գրամ էր հասնում մեկ շնչին, հիմա արդեն 200 գրամ է։
Մարտակերտի շրջանի Չափար գյուղի բանկիչները ևս մտածում են, թե ցորենն ինչպես ալրաղաց հասցնեն։ Գյուղում եղած մի քանի ձիով ու էշով հերթով ցորենը Հաթերք կամ մեկ այլ գյուղ են տանում, որտեղ ալրաղաց կա։
Մարդիկ այստեղ ամեն ինչին այլընտրանք են փորձում գտնել, հին՝ վաղուց մոռացված մեթոդներով աղ են ստանում, օճառի, լվացքի փոշու, ամանների հեղուկի փոխարեն՝ մոխիր օգտագործում։ Կենսական տարրական պայմանների բացակայության պայմաններում, բայց դիմակայում են։ Ինչպես Չափարի գյուղապետ Վարդգես Սաղյանն է ասում, «կռո» են ու ոչ կոտրվել ունեն, ոչ էլ՝ հանձնվել․․․․
Հիշեցնենք, որ ագրեսոր Ադրբեջանը 10 ամիս է՝ շրջափակած է պահում Արցախը։ Երեք ամիս էլ լիակատար պաշարման մեջ է վերցրել 120 հազար մեր հայրենակիցներին՝ նրանց մատնելով սովի ու անմարդկային պայմանների։
