Հովհաննես Իշխանյանը ֆեյսբուքի իր էջում գրում է.
«Ինչպե՞ս է անձնականը ազդում պետության վրա․ դավաճանի գառլախությունը վիրուս չի:
Դավաճանը լավ գիտի, որ ինքը գառլախ ա և ում կպնի, հանրությունը երես ա թեքելու նրանից։
Դավաճանը նաև լավ գիտի, որ իրա կպնելուց հետո հանրությունը սկսելու ա վիրավորանքներ տեղալ նրա հասցեին, ում որ ինքը կպել ա։
Դավաճանը նաև լավ գիտի, որ ում որ ինքը կպել ա, դրանից հետո այդ մարդը պատասխանելու ա իր հասցեին ուղղված վիրավորանքներին։
Ի՞նչ ա սրանից ստանում Թուրքիա-Ադրբեջան-դավաճան տրիոն։
Ընդամենը մեկ հպումով ստանում ա թիմի պառակտում, իրար դեմ կռվցնել, իրարից հրաժարվում են մարդիկ, որոնք միասին ճանապարհ են անցնում։ Թշնամանքի պատճառով այլևս միասին համատեղ գործ չեն անում, թիմի օգտակար գործողության գործակիցը ոչ միայն ընկնում ա, այլև սկի չկա էլ, նպատակը մոռանում են ու ժամանակ, ռեսուրս վատնում իրար դեմ կռվելու վրա։ Մի կողմի միտքը օրվա մեջ անընդհատ պատասխանում ա վիրավորանքներին, մյուս կողմինը՝ վիրավորանքներով զարմանքը արտահայտելու վրա ա ծախսում։
Ուրեմն դավաճանը ինչքան հնարավոր ա շատ մարդու պիտի կպնի իրա նպատակն իրագործելու համար։
Գորիսի քաղաքապետ Առուշ Առուշյանի հարցազրույցում մի կարևոր շեշտադրում կա՝ ես 30 հազար մարդու համար պատասխանատու եմ խոսքը։ Այս խոսքի վրա կարելի է կառուցել միտքը, որպեսզի փոխանցվի ձեռքսեղման էությունը։ Սա պետականության խոսքն է։
Մնացածը անձնական է, վիրավորվածությունից բխող հայկական համակարգի տղայական խոսք, որն էլ ավելի է սրում նույն թիմի մարդկանց միջև հարաբերությունները։ Երբ միտքը, հանրությանը բացատրելը անձնականի վրա է կառուցվում, տուժում է պետությունը, համատեղ աշխատանքը, նպատակը։
Մյուս կողմից՝ Առուշ Ատուշյանի դեմ արշավը ապացույցն է, որ դավաճանը կրկին ճիշտ թիրախին է կպել։ Նա հասել է իր նպատակին, ընդամենը մեկ հպումով թշնամացրել է նույն թիմի մարդկանց։ Ընդամենը մեկ հպումով ստացել է իրար դեմ կռվող երկու բանակ։ Շատ հեշտ է թուրքի գործը։
Հետևություն, միշտ պետք է մտածել, թե որն է դավաճանի նպատակը, և անել դրա հակառակը։ Դա հնարավոր է, եթե պետությունը վեր է էգոյից, ուրեմն Առուշ Առուշյանի ու դավաճանի բարևի համար ոչ թե քննադատել բանտարկության մեջ դավաճանին հաղթած քաղաքապետին, այլ ասել՝ քո ձեռքսեղմամբ մեր ընկերությունը չես փչացնի։
Եվ, իհարկե, Սյունիքում բոլորը պետք է իմանան, որ դավաճանը հանձնում է Սյունիքը, իսկ ներդրումները հանձնելը քողարկող գործիք է, ինչպես արվել է Արցախում։
Եթե սա հաշվի է առնվում ու դրա դեմ պլաններ կան, ապա դավաճանի ձեռքսեղմումը որևէ նշանակություն չունի։ Եթե հաշվի չի առնվում ու թվում է, թե դավաճանը զարգացնում է Սյունիքը, ուրեմն կրկին կորած ենք։
Դավաճանի գառլախությունը վիրուս չի ու այն չի անցնում իմ ընտանիքին՝ հայրենակիցներիս, այլ մնում է դավաճանի մեջ»:
