Երկար մտածեցի՝ գրե՞լ, թե՞ չգրել։ Բայց խորը վիրավորանքը, մարդուն նվաստացնելը, առանց հիմքի մարդուն մեղադրելը այնքան ուժգին էր, որ որոշեցի անպայման գրել։ Առավոտյան ժամը 9 ։ 45, երբ քնած էինք, միջանցքի դուռը, որը բանալիով փակում ենք, Արաբկիրի երկու ոստիկան հրելով բացել են ու կախվել մեր բնակարանի զանգից։ Քնած էի, երբ ամուսինս եկավ ու ասաց, որ երկու ոստիկան են եկել ու իրեն տանում են քրեական բաժին։
Թույլ չեն տվել անգամ փրփուրը երեսին սափրվել, ասել են՝ լվացվիր, գնում ենք։ Դե ես գիտեի, որ ինքը գիտնական մարդ է ու իր գիտական գործերից բացի այլ գործերի մեջ չկա, բայց ամեն դեպքում այս խառնակ ժամանակներում, երբ մարդու գլխին ինչ ասես սարքում են, անհանգստացա։ Ոստիկանին ասացի՝ տուն համեցեք, հասկանանք՝ ինչ է եղել։ Նրանք իրար նայեցին, երևի հասկանալով, որ հանցագործ մարդը այդքան սիրով իրենց տուն չէր հրավիրի։ Պատճառը չասացին և հենց բնակարանի շեմից «ամբաստանյալին հետը տարան»։ Չանցած կես ժամ, ամուսինս զանգեց և ասաց, որ չանհանգստանանք, թյուրիմացություն է եղել։ Բացատրել են, որ Զովքում, մենք այդտեղից ենք օգտվում, երեկ մի տղամարդ գարեջրի մեջ ինչ որ թույն թե մի այլ բան է լցրել, երևի շպրիցով, իրենք այդ մարդուն են փնտրում։ Երբ իմացան, թե նա ով է, ասել են՝ կներես, թյուրիմացություն է։ Նույնիսկ առաջարկել են, որ իրենց մեքենայով տուն բերեն, բայց նա հրաժարվել է։ Հիմա ես մեզ անհանգստացնելու, անգամ դուռը հրելով բացելու հարցը չեմ բարձրացնում։
Իմ մտահոգությունը այլ է։ Ի՞նչ օրի ենք հասել, որ Զովքում ապրանքը թունավորողի են փնտրում։ Խոսքս ազատության պողոտայի վրա գտնվող Զովքի մասին է։ Թշնամին մեր դուռն է հասել, փաստորեն արդեն մեր սննդի օբյեկտներն են մտնում, իսկ մենք դեռ միամիտ ասում ենք՝ Իջևանում այսօր թուրք են տեսել․․․ Թուրքը մեր դռանն է, մեր տան շեմին։ Ի՞նչ իմանաս, թե ինչ են սրսկել ապրանքի մեջ։ Թույնը էլի կարգին բան է, կմեռնենք, կպրծնենք։
