Վերջերս «Միկա» մարզահամալիրում կայացած ՀԱՕԿ նախագահ Գագիկ Ծառուկյանի գավաթ սամբոյի միջազգային մրցաշարին մասնակցեցին 21 երկրների մարզիկ-մարզուհիներ։ Սա մարզաձևի պատմության առաջին ու միակ միջազգային մրցաշարն էր, որտեղ խաղարկվեցին Ազգային օլիմպիական կոմիտեի նախագահի մրցանակները՝ խոշոր մրցանակային ֆոնդով։
Հայաստանցի մարզիկները նվաճեցին չորս ոսկե, մեկ արծաթե և երեք բրոնզե պարգև։ 64 կգ կարգում իրեն լավագույն կողմերով դրսևորեց և պատվո հարթակի առաջին աստիճանին կանգնեց գյումրեցի Մաքսիմ Մանուկյանը։
Անկախի հետ զրույցում Մաքսիմը կիսվում է տպավորություններով, խոսում հաղթական տրամադրվածության և նմանատիպ մրցաշարերի անցկացման կարևորության մասին։
-Շնորհավորում ենք հայրենիքում տպավորիչ ելույթների և ոսկե մեդալ նվաճելու կապակցությամբ։ Ինչպե՞ս էիք նախապատրաստվել։
-Շնորհակալ եմ։ Հայաստանի առաջնության ժամանակ կողի վնասվածք ստացա և չմասնակցեոցի Եվրոպայի առաջանությանը։ Վնասվածքս որոշ չափով ապաքինվեց, և սկսեցինք մարզվել՝ հավաքաների մասնակցելով «Օլիմպավանում» մարզչիս՝ Հայկ Ավետիսյանի գլխավորությամբ և հավաքականի տղաների հետ։ Շատ լավ նախապատարաստական շրջան անցա, մարտական էի տրամադրված, գիտեի, որ պետք է հաղթեմ, այլ տարբերակ չկար, և այդպես էլ ստացվեց։
-Մրցաշարի ընթացքի, Ձեր ելույթների մասին ի՞նչ կասեք։
-Սամբոյի պատմության մեջ առաջին անգամ էր այսպիսի մեծ ու շատ լավ կազմակերպված միջոցառում անցկացվում, թե՛ կազմակերպվածությունւ, թե՛ մրրցանակային ֆոնդը հաշվի առնելով։ Կարելի է ասել աշխարհի առաջնության մասշտաբով էր և առավել։ Վստահաբար կարող եմ ասել, բազում մրցաշարերի եմ մասնակցել տարբեր երկրներում, այսպիսի բացման արարաողություն, կազմակերպբվածություն, հանդիսականներ ոչ մի տեղ չեն եղել։
Առաջնությանը բոլոր քաշային կարգերում հրավիրվաժ էին մասնակցելու աշխարհի 8 լավագույն մարզիկները՝ աշխարհի և Եվրոպայի բազմակի չեմպիոններ, մրցանակակիրներ, որոնք շատ ուժեղ էին։
Մրցման ընթացքում վնասվածքս, բնական է, զգացնել տվեց, շատ կարճ ժամանակ էր անցել, բայց ես կենտրոնացել էի միայն ու միայն հաղթելու վրա։
Կիսաեզրափակչում գոտեմարտեցի ղազախ մարզիկի դեմ, որի դեմ 2022-ին աշխարհի առաջնության ժամանակ մրցել էի, թեև հաղթել էի 2։1 հաշվով, բայց կար մրցավարների ակնհայտ կողմնապահություն։ Հայրենիքում 15 վայրկյանում 8։0 հաշվով հաղթեցի։ Եզրափակչում առավելության հասա ուզբեկ մարզիկի նկատմամբ։
-Հայրենիքում հանդես գալու պատասխանատվության մասին կխոսե՞ք։
-Պատասխանատվությունը շատ մեծ է, միայն ու միայն մտածում ես հաղթանակի մասին։ Շատ ոգևորված էի, քանի որ ելույթներիս ժամանակ դահլիճը լեփ-լեցուն էր, հայրենակիցներիս աջակցությունն անբացատրելի էր։
Նշեմ նաև, որ նմանատիպ մրցաշարերի անցկացումն անչափ կարևոր է։ Շատ երեխաներ մրցաշարից հետո կձգտեն գալ-մարզվել՝ տեսնելով, որ մարզաձևը ուշադրության կենտրոնում է բոլոր առումներով։
Աշխարհի առաջնությունը Հայաստանում է կայանալու, հուսամ լիարժեք կվերականգնվեմ և հայրենիքում նույն հաջողությունը կրկին կկրկնեմ՝ աշխարհի առաջնության ոսկե մեդալ նվաճելով։ Ցանկանում եմ անպայման նշել, որ այս նվաճումս, ինչպես և բոլորը, նվիրում եմ գյումրեցի Էդվարդ Մարանջյանին, որը քաջաբար զոհվեց 44-օրյա պատերազմում Ջրականի համար մղվող մարտերում․․․ հավերժ փառք ու պատիվ բոլոր տղաներին։
