Նոր էի ավարտել միջնակարգ դպրոցը, առաջին փորձից ԲՈՒՀ ընդունվել չհաջողվեց։ Աշխատում էի՛՛Ախթալշին՛՛ տրեստի Ախթալայի շինարարական իրերի կոմբինատում, երբ առաջին անգամ դիտեցի ՛՛Տաջիկֆիլմ՛՛-ի նկարահանած ,Ասք Ռուստամի մասինե խորիմաստ ֆիլմը։ Հենց այդ օրն էլ իմացա, որ նույն տարում (1973թ.) կինոպատումի տեքստի հայերենի փոխադրությունը կատարել է լոռեցի բանաստեղծ-թարգմանիչ Վարոս Հովակիմյանը։ Հետագայում մի քանի անգամ տարբեր առիթներով լսել եմ նրա բեղմնավոր գործունեության՝ հատկապես հարյուրից ավելի կինոսցենարների թարգմանության մասին։ Արդեն ուսանող էի, երբ ձեռքս ընկավ նրա ,Լեգենդ կրակի մասինե (Երևան, ,Հայաստանե հրատ., 1975թ.) փոքրածավալ, բայց փիլիսոփայական խոր ընկալումներ ամբարած գիրքը։ Լեգենդի հիմքում կրակի խորհրդավոր իմաստնությունն է, չարի ու բարու բախման պարագայում կյանքի հաղթանակը։ Պատմիչ-դիվանագետ, Ադամ-Լիլիթ և մի շարք այլ երկխոսություններում Ադամին կարգում են լիիշխան տեր ու ավարտին էլ ազդարարում.
… Արդար և ազնիվ բարեբանությամբ,
Մեր գովքը երգենք։
1973թ-ից Հայաստանի գրողների միության անդամ Վարոս Սարգսի Հովակիմյանը ծնվել է հուլիսի 29-ին Ստեփանավան քաղաքում։ 1941-45թթ. մասնակցել է Հայրենական Մեծ պատերազմին։ 1950թ ավարտել է Երևանի պետական համալսարանի բանասիրական ֆակուլտետը։ Տարբեր տարիների աշխատել է որպես փականագործ, ուսուցիչ, սրբագրիչ, խմբագիր ,Հայաստանե հրատարակչությունում։ 1967թ. Խմբագիր էր ,Հայֆիլմե կինոստուդիայում։
Կինոսցենարներից բացի, նա թարգամանել է ռուս և եվրոպական հեղինակների գեղարվեստական ստեղծագործություններ ռուսերենից։ Որքան հիշում եմ ես այդ տարիներին նրա թարգմանությամբ եմ կարդացել Մ. Լերմոնտովի ՛՛,Դիմակահանդես՛՛, Իվան Կռիլովի ՛՛Առակներե՛՛, Ջորջ Բայրոն ՛՛Երկերի ժողովածու՛՛ե և այլ գործեր։ Անձնական ծանոթության առիթ ափսոս չեմ ունեցել, թեև “Գիտելիք” ընկերության կազմակերպած միջոցառումներից մեկի ժամանակ Ալավերդիում պատիվ եմ ունեցել լսել նրա գրավիչ ու համոզիչ խոսքը։ Թեև անձամբ չեմ ճանաչել, բայց 2002թ. Ես էլ եմ վիշտ ապրել տեղեկանալով, որ իր երկրային կյանքն ավարտել է իր գործի նվիրյալ Վարոս Հովակիմյանը։ Երկու տասնամյակ անց, այսօր էլ, երբ լինում եմ Երևանում առանձնահատուկ կարոտով եմ նայում Բաղրամյան պողոտայի երկրորդ նրբանցքի 17 հասցեին, որ գրական տեղեկատուն ֆիքսել է նրա անվան դիմաց։ Կարծես թե սպասում եմ…
Իսկ եթե սպասում եմ ուրեմն տեղ է հասել Վարոս Հովակիմյանի կողմից որպես ընթերցող ինձ հասցեագրված պատգամները։ Որպես համեստ արձագանք – պատասխան պարզապես բարձրաձայնում եմ. ՛՛Շնորհավոր հարյուրամյա հոբելյանդ իմ լոռեցի բարեկամ՛՛։
Վաղարշակ Ղորխմազյան
