Եթե Գայանե Հակոբյանը գործարքի ա գնացել իրա ազատության դիմաց, ապա
Լավ ա արել։
Դա զոհված զինվորի ծնողի խնդիրը չի, այլ իրան պաշտպանող համակարգի խնդիրն ա, որ չի կարողանում բավարար հզորացնել, պաշտպանել իրա մարդկանց, որ բանը չհասնի գործարքին։
Եթե մենք չենք կարողանում ստեղծենք համակարգ, որի մեջ անհատն այնքան ուժեղ, ապահով ու երջանիկ է լինելու, որ վարի տա դավաճանական համակարգը, ապա պիտի ներսում գտնենք թերությունները, շտկենք ու մի օր իսկապես վերացնենք թե՛ դավաճանական համակարգը, թե՛ ֆաշիստ թուրքականը։
Եթե մեր համակարգը չի կարողացել ավելի խորամանկ մարդ ստեղծել, որը դավաճանի որդուն հանդիպելիս դավաճանական համարգը փուռը տալու արդյունավետ միջոց գտնի, կրկին համակարգի թերությունն է։
Եվ շատ ավելի լավ, որ Գայանե Հակոբյանը 5 տարի էս դժբախտությունների միջով անցնելով հիմա ազատության մեջ ա, էդ ամենից հետո մեկ էլ քիչ ա բանտում լիներ։
Այս պատմությունից չի փոխվում այն իրականությունը, որ դավաճանները 5000 հայի են սպանել, որ Արցախը հանձնեն, այդ թվում՝ Գայանե Հակոբյանի որդուն՝ Ժորա Մարտիրոսյանին։
Այս պատմությունից փոխվում է այն, որ դավաճանական համակարգը զորեղանում է ևս մեկ պատվո կանոն փշրելով՝ զոհվածի մորը տանջելը, նրա գլխին գործ սարքելը թույլատրելի դարձնելը։
Ու դավաճանների հետ յուրաքանչյուր հայ ու ՀՀ քաղաքացի կարող է վարվել այնպես, ինչպես ուզում է, ըստ իրա ցանկության, հնարավորությունների ու ճաշակի։
