Բրյուսելում հերթական անգամ Արցախն ուրանալուց և Ռեյկյավիկում ևս մեկ անգամ այն հաստատելուց հետո, դավաճան-վարչապետը․․․կառավարության նիստ է վարում։ Դավաճանի ներս մտնելուն պես, կառավարության անդամ-ստրուկները ոտքի են կանգնում, նրան դիմում․ «Մեծարգո վարչապետ», ուշադիր լսում նրա դավաճանական բարբաջանքները և գոհ ու երջանիկ հեռանում։ Շշմելու է, նույնիսկ ստրուկներն այդ աստիճան զուրկ չեն եղել արժանապատվության զգացումից՝ հաճախ նվաստացումներին չդիմանալով ինքնասպան են եղել, ապստամբել են։ Իսկ դու՞ք, այ ողորմելիներ։ Ձեզ ղեկավարում, նվաստացնում, հրահանգներ է տալիս մի արարած, որը հրահրել և հատուկ տանուլ է տվել պատերազմ, տալով հազարավոր զոհեր, հայրենիքի հսկայական տարածքներ և այդ ամենը շարունակվում է։ Լավ նա դավաճան է, իսկ դու՞ք․․․Դուք շատ ավելի նողկալի եք, որ հավատարմորեն ծառայում եք հայրենիքը վաճառող ճիվաղին։Եվ այդ ամենը հանուն փողի և այսպես ասած՝ ընտանիք պահելու համար։
Հավանաբար , երբ տուն եք վերադառնում, ձեր ընտանիքի անդամները ձեզ ուրախ և ժպիտով են ընդունում և նույնպես գոհ են « տուն պահող» դավաճանի ստրուկի ընտանիքի անդամներ լինելուց։
Ի՞նչ ասեմ՝ ԱՄՈԹ ՁԵԶ։
