Սոֆյա Հովսեփյանը գրում է․ «Իսկ մենք երբևէ կհաղթե՞նք ...
Երբե'ք, քանի դեռ այ էս որակի պառակտված ազգ ենք։
Ադրբեջանցին ինչ անի հայի հետ, իր երկրում միահամուռ աջակցություն ունի` քնած մարդու գլուխ կտրի, թե հայ կնոջ կրծքեր, թե գլուխ կտրի ֆուտբոլ խաղա, թե հայ երեխային բռնաբարի սպանի, թե ՀՀ դրոշի վրա միզի, թե Սպարապետի արձանն անարգի, թե դիակների խոշտանգմամբ զբաղվի և այլն , միևնույն է արդարացվում է ու դրա արդյունքում նաև թքած ունի, թե Արևմուտքի և թե Արևելքի մտածելիքների վրա ...
Մարդիկ հերոսացնում են իրենց ստահակներին ...
"Մենք" . մարդասպան դիվերսանտին բռնողին քննադատեցին, մեր ապրելու համար զոհվածի ընտանիքներին համարեցին փողով ցուցարարներ, դրոշ վառողին սահմանի տեղը ցույց տվեցին, երբ իրենց օրում սահման չեն գնացել ու լիքը հարցեր որտեղ Հռոմի պապից ավելի կաթոլիկ են ու դատարկ քննադատ։ Արցախն ուրացող, ՀՀ ի սահմանն էլ ըստ նիկոլի գծող , ուղտերի պաշտպան ու բնասպան ...
Ուզում եք մի օր հաղթե՞լ ...
Գոնե, լռե'ք, քանի դեռ տղաների աճյունները հողին հանձնած չէ։
Արյունը դեռ թաց` մենք թշնամի ենք բերել բեմի վրա, մի հատ էլ անվտանգություն ենք երաշխավորում։
Հ.Գ Արցախն ուրացանք, Հայաստանն ուրացանք, հային ուրացանք, աշխարհի ապտակը կերանք ու նորից երեսներս դեմ տվեցինք, լավ այսքան սեփական ազգը ատել կլինի՞ ....
Բարի լույս հայ մարդուն ...»։
Իսկ մենք երբևէ կհաղթե՞նք ... Երբե'ք, քանի դեռ այ էս որակի պառակտված ազգ ենք
