Վերջին շրջանում այնքան իրադարձություններ են տեղի ունենում (ԱԺ-ի միջադեպը, Լանզարոտի կոնվենցիայի ընդունումը), որ արդեն չգիտեմ՝ որ մեկին արձագանքեմ: ԱԺ-ում տեղի ունեցածին ես անպայման կանդրադառնամ, քանի որ կցանկանամ խոսել տղամարդու կերպարի մասին:
Իսկ այսօր հասկանանք, թե արդյոք նպատակահարմար է «Սեռական շահագործումից և սեռական բնույթի բռնություններից երեխաների պաշտպանության մասին» եվրոպական կոնվենցիայի ընդունումը (ավելի կոնկրետ դպրոցներում սեռական դաստիարակության դասավանդման հարցը) և ինչ հետևանքների դա կարող է հանգեցնել:
Մի որոշում, որը հերթական անգամ պառակտում մտցրեց ժողովրդի մեջ: Մի մասը կտրականապես դեմ է, մյուսն էլ, տրվելով մոդայիկ դարձած «տոլեռանտությանը» (հանդուրժողականություն), փորձում է իրեն համոզել խիստ ժամանակակից լինելու մեջ և քայլել ժամանակին համընթաց՝ անտեսելով դարերից եկած արժեքները:
Խնդիրը նրանում է, որ նման լուրջ հարցերը քննարկվում են զուտ պատգամավորների մակարդակով՝ հաշվի չառնելով ժողովրդի ձայնը: Այնինչ, հարկավոր էր նախևառաջ հասարակությանը տեղյակ պահել նման որոշումների մասին և երկրորդը՝ քննարկում կազմակերպել ուսուցիչների, հոգեբանների, արվեստագետների, սեքսոպատոլոգների հետ, լսել նրանց մասնագիտական կարծիքը և արդեն համապատասխան եզրահանգումների հիման վրա կայացնել որոշումներ:
Գործ ունենք ազգամշակութային շատ նուրբ խնդրի հետ: Այս ամենի արդյունքում երեխան կարող է շեղվել իր տարիքին համապատասխան հետաքրքրություններից և հիվանդագին հետաքրքրություններ ձեռք բերել: Փաստացի, չկա հստակ մշակված ծրագիր՝ կոնկրետ ինչ հարցերի շուրջ աշակերտները պետք է ստանան ինֆորմացիա (հետագայում տրավմատիկ հոգեբանական խնդիրներից խուսափելու համար), որ դասարանից են լինելու այդ դասերը, ինչ դասագրքերով է տեղի ունենալու դասավանդումը և նման շատ ու շատ հարցեր:
Արդյո՞ք հարցումներ իրականացվել են, ի՞նչ կարծիք ունի ժողովուրդը: Ասեմ, որ բազմաթիվ օգտատերեր ինձ գրում են իրենց մտահոգությունները՝ ասելով, որ չեն ուղարկի երեխային հանրակրթական դպրոց:
Եթե այստեղ հարցը գնում է զուտ մանկապղծությունից երեխային պաշտպանելու մասին, պետք է նշեմ, որ շատ զարգացած երկրներում գոյություն ունի օրենք, ըստ որի մինչև 12 տարեկան երեխան իրավունք չունի միայնակ, առանց որևէ մեկի հսկողության հայտվել հասարակական վայրում: Ծնողը կարող է նույնիսկ զրկվել ծնողական իրավունքից: Եվ այստեղից հարց է ծագում, եթե երեխան միշտ հսկողության տակ է, որքանով է մեծ ոտնձգության ենթարկվելու վտանգը: Գուցե պետք է վերանայել հենց այս օրենքը, քանի որ Հայաստանում` օրինակ երեկոյան, փողոցում կարելի է տեսնել երեխաների՝ առանց ծնողների կամ որևէ մեկի հսկողության:
Այո, աշխարհում ագրեսիան, բռնությունը շատանում է, և պետք է միջոցներ ձեռնարկել դրանք կանգնեցնելու համար: Ուստի, հարկավոր է վերանայել նաև մանկապիղծների հանդեպ կիրառվող պատժամիջոցների չափը և առավելագույն կերպով այն խստացնել:
Կցանկանամ իմանալ նաև ձեր կարծիքը այս ամենի շուրջ, սիրելիներս: Կսպասեմ ձեր արձագանքներին, իսկ վաղը ուղիղ եթերում միասին այս հարցի վերաբերյալ քննարկում կունանանք:
