Հայաստանի ապագան, և ընդհանրապես, որպես կենսունակ պետություն մնալու համար մեր ապագա ռազմավարությունը պետք է միտված լինի սեփական ռազմավարական խորքի ձևավորմանը։
Ռազմական և տարածքային իմաստով այսօր Հայաստանը չունի ռազմավարական խորք, ինչը նշանակում է, որ Հայաստանի յուրաքանչյուր շրջան առաջնագիծ է, այդ թվում և հատկապես` մայրաքաղաքը։ Ուստի ազգային անվտանգության ռազմավարությունը պետք է հիմնված լինի հենց այս իրողության վրա։
Իսրայելը մինչև արաբա-իսրայելական պատերազմը և Գոլանի բարձունքի ու մյուս շրջանների օկուպացիան ևս չուներ ռազմավարական խորք։ Ուստի իսրայելական ռազմա-քաղաքական էլիտան հասկանալով այս պարզագույն իրողությունը, որդեգրեց հավանաբար միակ ճիշտ ուղին` եթե դու չունես ռազմավարական խորություն, ապա քո բանակը պետք է միշտ նախահարձակ գործողությունների միջոցով մարտական գործողությունները տեղափոխի թշնամու դաշտ։
Այսպես են գործում բոլոր հաջողված պետությունները` եթե պատերազմն անխուսափելի է, ապա այն կլինի իմ տարածքից դուրս։
Մեր պարագայում հատկապես անհրաժեշտ է լուրջ կոնցեպտուալ մոտեցում, որը հատկապես բանակային բարեփոխումների ռազմավարության հիմքում պետք է դրվեն։
Բանակի պաշտպանական հայեցակարգը կարող է աշխատել այնպիսի երկրների համար, ինչպիսին է օրինակ Ռուսաստանը, Ուկրաինան, Հնդկաստանը, Իրանը, Թուրքիան, անգամ Ադրբեջանը, բայց ո'չ երբեք Հայաստանը, որի ամեն կետից կարող է խոցելի լինել ողջ տարածքը։
Երկար ու կարևոր թեմա է, որին առաջիկայում կանդրադառնամ գիտական հոդվածով։
...Եվ բացի այդ կարծում եմ, որ թշնամին պետք է կործանվի։
