«Московский комсомолец»-ի խնդրանքով քաղաքագետ, Քաղաքական հետազոտությունների ինստիտուտի տնօրեն Սերգեյ Մարկովը բացել է Միջազգային քրեական դատարանին Հայաստանի միանալու իսկական պատճառը:

_ Սերգեյ Ալեքսանդրովիչ, ձեր տելեգրամ ալիքում հայկական սահմանադրական դատավորների որոշումը բնորոշեցիք որպես «ապտակ Ռուսաստանին Հայաստանի կողմից»: Դուք վստա՞հ եք, որ դա պատահական համընկնում չէ:

- Ձևականորեն նրանց մոտ ամեն ինչ ընթանում էր ըստ բյուրոկրատական ընթացակարգի, բայց եթե նրանք Ռուսաստանի դաշնակիցն են եղել, ապա Մրջազգային քրեական դատարանի որոշումից (Ռուսաստանի նախագահի վերաբերյալ- "МК") հետո կվերանայեին այդ ընթացակարգը և կհետաձգեին Հռոմի կանոնադրության ճանաչումը: Մինչդեռ նրանք չուզեցան դա անել: Թեպետ շատ լավ հասկանում էին, որ դա վիրավորական է Պուտինի և Ռուսաստանի համար, դա բացահայտ նշան է, որ Հայաստանը ոչ թե Ռուսաստանի դաշնակիցն է, այլ դավաճանը: Եվ այդ տեսանկյունից այդ ընտրությունը պատահական չէ: Ի՞նչ է, նրանք չէին կռահո՞ւմ, թե դա ինչպես կընկալվի: Կռահում էին: Այդ ինչ արտակարգ շտապողականություն  է: Այո, նրանք Ադրբեջանի հետ վեճեր ունեն. նրանք նրան տարբեր բաներում են մեղադրում: Բայց նրանք ավելի քան 20 տարի չէին շտապում միանալ Միջազգային քրեական դատարանին (Հռոմի կանոնադրությունը Հայաստանը ստորագրել է 1999 թ., սակայն չի վավերացրել- "МК"), բայց հիմա, չգիտես ինչու, դա նրանց խիստ պետք եկավ:

- Այդ դեպքում ի՞նչ կա այդ որոշման տակ: Ի՞նչ նպատակ է հետապնդվել:

- Ամեն ինչ շատ պարզ է: Բանն այն է, որ երկուսուկես տարի անց ավարտվում է Լեռնային Ղարաբաղի վերաբերյալ ներկայիս համաձայնության գործողության ժամկետը: Երկուսուկես տարի անց, եթե ամեն ինչ տեղի ունենա այնպես, ինչպես հիմա, ռուսական խաղաղապահները կհեռանան, և այնտեղ կմտնի ադրբեջանական բանակը: Հայաստանը չի ուզում Ղարաբաղը Ադրբեջանին տալ: Բայց ինչպես ցույց տվեց երկրորդ ղարաբաղյան պատերազմը, Հայաստանի բանակը էապես թույլ է Ադրբեջանի բանակից: Ուստի նրանք ցանկանում են, որ իրենց փոխարեն մի ուրիշը կռվի՝ ռազմական կամ քաղաքական ձևով: Քանի որ Ռուսաստանը չի ուզում կռվել, Ռուսաստանը նախընտրում է չեզոք մնալ, նրանք ցանկանում են Ռուսաստանը փոխարինել ՆԱՏՕ-ով, ԱՄՆ-ով, Ֆրանսիայով:

- Այսինքն՝ Միջազգային քրեական դատարանին միանալը ռևերանս է Արևմուտքի կո՞ղմը այդ նպատակով:

- Այո, ես կարծում եմ, որ դա միտումնավոր անարգանք է Պուտինին և Ռուսաստանին: Փաշինյանը կարծես Վաշինգտոնին և Փարիզին ասում է, որ իր գլխավոր հարաբերությունները ԱՄՆ-ի և Փարիզի հետ են. ես ձերն եմ, ես Մալչիշ-Պլախիշ եմ, ես դավաճանել եմ Պուտինին ու Ռուսաստանին, վերցրեք ինձ:

Եվ դա բնավ էլ առաջին արարքը չէ: Նրանք, օրինակ, առաջարկեցին դիտորդների առաքելություն ստեղծել հայ-ադրբեջանական սահմանին: ՀԱՊԿ-ն ասաց՝ դե լավ, եկեք անենք: Ոչ, նրանք արգելակեցին ՀԱՊԿ-ի որոշումը: Ասացին՝ ավելի լավ է Եվրամիության առաքելություն անենք:

Քաջ հայտնի է նաև, եր երբ Պուտինը ժամանեց այնտեղ՝ Հայաստան, նրա դեմ ցույց կազմակերպեցին: Ընդ որում, դա արեցին Փաշինյանի հետ կապված քաղաքական գործիչները, իշխող կուսակցությունից, բնավ էլ ոչ ընդդիմադիրները:

- Մենք կորցնո՞ւմ ենք, ավելի ճիշտ՝ արդեն կորցրե՞լ ենք Հայաստանը, թե՞ այնուամենայնիվ այն դեռևս մեզ համար վերջնականապես կորսված չէ:

- Սոցիոլոգիայի համաձայն՝ Հայաստանի բնակչությունն իրենց ամենաբարեկամ երկիր համարում է Ֆրանսիան: Ռուսաստանը երկրորդ տեղում է, երրորդ տեղում կարծեմ ԱՄՆ-ն է: Այսինքն՝ դեռ լրիվ չենք կորցրել: Բայց դե ի՞նչ են նրանք ուզում: Կոպիտ ասած՝ ուզում են, որ իրենք նստեն ծխեն, կոնյակ խմեն, իսկ ռուս Վանյան և Պետյան մեռնե՞ն իրենց համար՝ կռվելով ադրբեջանցիների դեմ: Ահա թե ինչն է իրենց պլանը: Բայց մենք, իհարկե, այդ պլանով չենք գնա: Ե՛վ Պուտինը, և՛ Ռուսաստանի բնակչության բացարձակ մեծամասնությունը կարծում են, որ մենք պետք է չեզոք լինենք այդ հակամարտությունում: Ուստի  կձգտեն մեզ այնտեղից աստիճանաբար դուրս մղել: Եվ եթե այդպես է, ապա գուցե արժի հայտարարել. լավ, ուրեմն մենք հարաբերություններ կծավալենք Ադրբեջանի հետ և կօգնենք Ադրբեջանին վերցնելու Ղարաբաղը: Գուցե դա՞ սթափեցնի այդ մարդկանց:

Աղբյուրը՝ Московский комсомолец