Վարդան Գրիգորյանը ծնվել է Լոռու մարզի Վանաձոր քաղաքում՝ 1983 թվականին՝ 39 տարեկանը լրացավ նոյեմբերի 19-ին: Սակայն Վարդանն իր երեսունիննամյակն այդպես էլ չդիմավորեց՝ սեպտեմբերի 13-ին զոհվեց Ջերմուկում՝ թշնամու հերթական պատերազմական գործողություններին մարտական ընկերների հետ մինչև վերջ դիմակայելով:
Վարդանն ու իր բոլոր ընկերները՝ Օմարի արծիվները զոհվեցին՝ իրենց հետ տանելով թշնամու՝ իրենց թվին մի քանի անգամ գերազանցող հատուկ ջոկատայիններին:
Եղել է տան ավագ զավակը, ունի երկու քույր, երկու արու զավակների հայր է:
Վարդանի կինը՝ Անժելան պատմում է, որ ամուսինը մանկուց զբաղվել է սպորտով, հաճախել է ծանրամարտի և սպորտի հանդեպ սերը ներարկել է նաև իր երեխաների մեջ:
«Խառնվածքով շատ համբերատար էր, ավելի շատ ինքնամփոփ, մեծահոգի, շատ համեստ, բայց շատ խիստ էլ չէր, պարտաճանաչ, ամեն ինչը բարեխղճորեն ու ամենայն պատասխանատվությամբ էր կատարում»,-պատմում է Անժելան:
Երեխաների հետ և ընկեր էր և պետք եղած ժամանակ ավելի խիստ՝ իրավիճակից ելնելով էր պայմանավորված Վարդանի խստությունը որդիների հետ:
«Այնպես էր անում, որ երեխաներն ավելի շատ հարգեն, ոչ թե վախենան, որ հասկանալով ամեն ինչ անեն»,-պատմում է կինը:
Վարդանը պայմանագրային զինծառայող էր՝ հայոց բանակում իր ծառայությունն իրականացրել է 2008 թվականից, ծառայել է Քարվաճառում, և միայն քառասունչորսօրյա պատերազմից հետո տեղափոխվել են Ջերմուկ:
«44 պատերազմից հետո ավելի ինքնամփոփ, ավելի ծանրացած էր այդ բեռն իր վրա, որ Քարվաճառը հանձնեցին: Միշտ ասում էր, որ շատ մեծ ցավ է ապրում, որ ոչ մի սանտիմետր թշնամին չէր գրավել և առանց գրավելու այդ հողերը թշնամիներին տվեցին, հանձնվեց Քարվաճառը»,- պատմում է Անժելան:
Վարդանը պատերազմից փորձում էր ոչինչ չպատմել, չէր սիրում հիշել, կիսվել իր հիշողություններով: Վարդանի ապրումները սակայն մտերիմները տեսնում էին: Ընկերների մահը, այդքան տարներ պահած դիրքերի կորուստը, այդ հողի համար ապրել էին, պայքարել ընկերների հետ ու հիմա ոչ ընկերները, ոչ իրենց պահած հողը չկար:
«Ավելի շատ վրեժ կար, վրեժով էր լցվել, որ ոնց, չպետք է այդպես լիներ»,- հիշում է Անժելան:
Անժելան հիշում է, որ դեռևս քառասունչորսօրյա պատերազմի ժամանակ, երբ նոյեմբերի մեկին Վարդանին տուն էին ուղարկել, հետ գնալուց այնպես էր հրաժեշտ տվել, կարծես վստահ է եղել,որ չի վերադառնալու այլևս:
«Հետո որ եկավ, միշտ ասում էր, որ Անժելա,ես վախենում եմ, որ մի անգամ էլ,եթե նման մի բան նորից լինի՝ էլ հետ չեմ գալու: Երևի հաշտվել էր այդ մտքի հետ»,-ասաց Անժելան:
Օգոստոսի քսաներեքից Վարդանը Ջերմուկի դիրքերում էր ու սեպտեմբերի տասներկուսի լույս տասներեքի գիշերը դիրքերում է եղել՝ յոթ հոգով են եղել: Վերջին անգամ Անժելան խոսել է ամուսնու հետ սեպտեմբերի տասներկուսի ցերեկը,իսկ երբ պատերազմի մասին իմացել են, Վարդանի քույրը զանգել է վերջինիս: Զանգին պատասխան չի եղել, սակայն ավելլի ուշ ֆեյսբուք սոցիալական ցանցի մեսինջերին տեսազանգով քրոջ հետ կապ են հաստատել ադրբեջանցիները, վերջինս վախեցած անջատել է զանգը:
Զավակները կարոտում են Վարդանի խորհուրդները, կարոտում են որպես ընկեր, որպես հայր, նրա հետ շփումը:
Որպես զինվորական էլ աչքի է ընկել իր կարգապահությամբ, պարտաճանաչությամբ, ու ամենայն պատասխանատվությամբ է կատարել իր պարտքը հայրենիքի հանդեպ, վայելել է հարգանք ու օրինակ է հանդիսացել ծառակիցների համար՝ պատմում է Վարդանի կինը:
«Մինչև հիմա էլ չեմ հավատում, որ Վարդանը չկա, չեմ կարողանում հաշտվել այդ մտքի հետ»,-ասում է կինը՝ Անժելան:
