Խոսք ընթերցողի
ՁՈՆ ՀԱՅՈՑ ԱՅԲՈՒԲԵՆԻՆ
Ահա սեղանիս իմ վաղեմի բարեկամ, լոռեցի (Ստեփանավան)բանաստեղծ, արձակագիր, երգահան Անահիտ Սարգսյանի 27-րդ գիրքն է՝ ՛՛Ասք արարչական՛՛ /Երևան ՛՛ՎՄՎ-ՊՐԻՆՏ՛՛, 2022/:
Բացվում է այն հայոց այբուբենի գունազարդ պատկերով և մեր սուրբ տառերի թևային արժեքների նկարագրությամբ։ Հետո հեղինակը գրում է ,՛՛Հայերենն է հուրհրում իմ մեջ՛՛ ու գրքի էությունը բացում իր ՛՛Հեղինակի խոսք՛՛ վերնագրված առաջաբանում, որ ազգային հպարտության և հայկական ոգու արժևորման մի յուրատեսակ շտեմարան է։
Շարունակության մեջ տառերն են խոսում․
Կորյունը՝ հայոց պատմիչը անմահ,
Կերտեց կոթողը Մեծ ուսուցչի,
,․․․ Որն իր աջով սուրբ հայրաբար...ե
Նոր շունչ տվեց հայ գրերին՛՛
Հետո տառերը բառեր են դառնում, բառերը՝ խոհեր, ում մեծարվում է հայոց բնաշխարհը, հայ մարդը։ Գրքի էջերում ձոն կա այբենարարանին, տառերին բոլոր․
Ռազմիկ եմ ես, քաջ ֆիդայի,
Կյանքս կտամ, թե հարկ լինի,
Ռազմափողեր կհնչեցնեմ՝
Ազգին հայոց կյանքի կոչեմ․․․
Հայը չի մեռնի քանզի մեր հայոց մայրերը դեռ ծնում են անդրանիկներ, տիգրան մեծեր, պապ թագավորներ․․․
Անահիտ Սարգսյանը նաև հայոց մայրաքաղաքներն է գովերգում, որպես վերջաբան ընդգծելով, որ արարչատուն է հայրենիքը, լույիս տուն՝ արևատաք, արևահամ, սեգ լեռների, անհունների հեքիաթահամ տուն է հայրենիքը։
- Փառք և հավերժում նոր, ազգային Հայստանի և նորորյա ազգիս Արարչազարմ, որ իր ոգեղենությամբ պիտի կերտի հավիտենական սրբասուրբ Արարչաերկիր,- եզրահանգում է բանաստեղծուհին։
Սրանք ուղղակի խոսքեր չեն, հայի էությունն են, բազկի ուժը։
Կարծում եմ ասվածը բավական է, որ օր առաջ ընթերցողի սրտին ու հոգուն տեր դառնան անմոռանալի այս տողերը։ Ասվածին ավելորդ չեմ համարում ավելացնել, որ գիրքն աչքի է ընկնում թեմատիկ գեղեցիկ ձևաորմամբ, գունազարդ տպագրությամբ, խորաթափանց նկարներով։ Կարծում եմ այն հավակնում է, որպես ուղեցույց ծառայելու դպրոցներում և այլուր կազմակերպվող բազմավբնույթ միջոցառումներինու դառնալու ողջ հայության սեղանի գրքերից մեկը։
Վաղարշակ ՂՈՐԽՄԱԶՅԱՆ
