Եվրոպական խորհրդարանում խորհրդանշական ակցիայով աջակցություն են հայտնել Հայաստանին (տե՛ս կից նկարը): «Փափուկ ուժ» կոչվածը հենց սա է։ Արևմուտքն այդ գործիքին շատ լավ է տիրապետում, իսկ Ռուսաստանն ընդհանրապես չի տիրապետում։

Արցախում ռուսներն են հայերի կյանքի իրավունքն ապահովում, հայ–թուրքական սահմանին ռուսական ռազմաբազա կա, թուրք–ադրբեջանական զույգը դեռևս չի հոշոտել Հայաստանը ռուս–իրանական հակակշռի պատճառով, բայց Նիկոլ Փաշինյանն, իր անձնական շահերից ելնելով, մեզ մոտ հակառուսական հիստերիա է բարձրացրել, թշնամի հայտարարել այդ երկրին ու շատերն ինքնաոչնչացնող այդ խայծը կուլ են տվել։

Ոմանք հավատում են, որ Արևմուտքը մեզ անվտանգություն կտա, Ադրբեջանին կպատժի, Թուրքիային կսաստի, կրծքով էլ կկերակրի (2008–ին վրացիներն էլ էին այդպես մտածում, բայց հիմա խելքի են եկել)։ Հայերը քրիստոենությունը պետականորեն ընդունած աշխարհի առաջին ազգն են, դրա համար էլ հավատում են։

Մի ժամանակ հավատում էին, որ «Ջերմուկը» ծախենք ու լավ կապրենք (անկախացումից հետո մի քանի հոգի, իրոք, սկսեցին լավ ապրել, երբ «Ջերմուկը» սկսեց ծախվել)։ Հիմա էլ ասում են՝ Ռուսաստանի հետ թշնամանանք, որ լավ/խաղաղ ապրենք։ Համազգային ինքնասպանության ավելի մեծ «ֆլեշ–մոբ» դժվար է պատկերացնել։ Փափուկ ուժի ապուշացման տեխնոլոգիան, փաստորեն, հրաշքներ է գործում։ Գեբելսի ոսկորներն անվերջ պտույտների մեջ են հայտնվել։

Ֆրանսիայի նախագահ Մակրոնը ողջունում և խիզախություն է համարում Նիկոլի՝ տարածաշրջանի ապագայի վերաբերյալ նոր մոտեցումը։

Մակրոնը Նիկոլին խիզախ գործիչ է համարում, քանզի օդում կախված լուրեր են պտտվում, որ վերջինս պարտավորվել է դուրս գալ ՀԱՊԿ–ից, հեռացնել ռուսական ռազմաբազան Հայաստանից, ռուս խաղաղապահների թեման փակել Արցախում (այն Ադրբեջանի մաս ճանաչելու միջոցով) ու Հայաստանում բացել ․․․ ֆրանսիական զինուժի գրասենյակ։ Ֆրանսիան, անշո՛ւշտ, մեր բարեկամն է, բայց անվտանգության հարցերում իրեն, ամենայն հավանականությամբ, կպահի այնպես, ինչպես Կիլիկիայում։

Նիկոլը գիտի այդ ամենը, բայց Հայաստանը դնում է աշխարհաքաղաքական մրցակցության զոհասեղանին։ Դրա համար, իրոք, խիզախություն է պետք։ Այնպես, ինչպես 2008թ․ մարտի 1–ին էր՝ մարդկանց կրակի բերան տանել, զոհերի պատճառ դառնալ ու ծլկել դեպքի վայրից։

Ինչ վերբերում է ԵՄ–ին, ապա այնտեղ քննադատում են Ադրբեջանի գործողությունները Հայաստանի դեմ, արձանագրում են, որ այդ երկիրը զավթել է Հայաստանի տարածքները ու գազանաբար սպանում է հայ զինվորներին, բայց նաև ասում են, որ Ադրբեջանի դեմ սանկցիա չեն կիրառի ու կշարունակեն գազ գնել այդ երկրից (բա հո հիմա՞ր չեն, որ հայերի թափած արյան պատճառով գազից զրկվեն)։ Իրենք Ռուսաստանին մեղադրում են Ուկրաինայի տարածքները զավթելու համար ու սանկցիաներ կիրառում, սակայն նույն բանը չեն անում Ադրբեջանի մասով։ Դա Արևմուտքում կոչվում է ռեալպոլիտիկ։

Ու որպեսզի հայերս շատ չնեղվենք այդ ռեալպոլիտիկից և մի բան էլ ուրախանանք, Եվրոպական խորհրդարանում ահագին «լայք» բերող ու «սրտիկ» հավաքող ակցիա են անում հայկական դրոշներով։

Չեմ կասկածում, որ մեր բարեկամ եվրապատգամավորները շատ ավելի մասշտաբային ակցիաներ կանեն, երբ Ադրբեջանը կհարձակվի Սյունիքի, Գեղարքունիքի, Վայոց Ձորի, Տավուշի մարզերի ու վերջապես Երևանի վրա։ Ահագին մարդ կզոհվի, Հայաստանը միգուցե չմնա քարտեզի վրա, բայց դա էական չի լինի։ Էականը մեր արևմտյան բարեկամների համար կլինի այն, որ իրենք ու Նիկոլն այդ ամենի համար կմեղադրեն Ռուսաստանին, որը խեղճ Ադրբեջանին օգտագործել է, որպեսզի պատժի խեղճ Նիկոլին, քանզի ՌԴ–ում «օթոկրատիա» է, իսկ Հայաստանում «դեմոքրըսի» էր․․․