Գործող իշխանության հեռացման համար մղվող քաղաքական այս կամ այն ընդդիմադիր գործընթացը ծաղրողները պետք է հիշեն հենց Փաշինյանի նախադեպը։ Պետք չէ ծաղրել։ Միշտ հաղթում է համառն ու համբերատարը։ Երբեք չես իմանա, թե կոնկրետ երբ կհասնի այդ կրիտիկական պահը, բայց այն անպայման կլինի, քանի դեռ պայքարը շարունակվում է։
Իսկ այդ կրիտիկական պահի համար առկա են բոլոր նախադրյալները, բացի մի քանիսից, գուցե անգամ մի նախադրյալից։ Կան իշխանության լիդերի կոնկրետ աջակիցներ, և կան ընդդիմադիր լիդերների կոնկրետ աջակիցներ։ Նրանք ժողովրդի առանձին հատվածներ են, որոնցից ոչ մեկին այս պահին չի աջակցում հանրության մեծամասնությունը։
Փաշինյանին ընտրություններում կողմ քվեարկածները նույնպես փոքրամասնություն են, բայց ակտիվ փոքրամասնություն։ Հանրության ճնշող մեծամասնությունը պասիվ է ու մերժողական։ Վերջին ընտրություններում ընտրողների մեծամասնությունը փաստացի մերժել է բոլորին։
Իսկ հանրության այդ պասիվ, բայց վճռորոշ մասին ակտիվացնելու և նրանց համակրանքը շահելու համար շատ քիչ բան է պետք։ Կոնսենսուս մինուս մեկ բանաձևը չաշխատեց ու չի աշխատելու Փաշինյանի պարագայում, քանի դեռ նրա դեմ շարժման լիդերներն են հայտնի դեմքերը։
Սա գուցե շատերին դուր չկա, բայց սա է իրականությունը, որի մասին շատ ենք խոսել դեռ 2018-ից։ Երկրի ղեկավարի այլընտրանքային հզոր լիդերի ի հայտ գալուց հետո գործող վարչապետին հեռացնելը դառնալու է զուտ տեխնիկական խնդիր։ Իհարկե, նրա շուրջ պետք է լինի նաև աշխարհաքաղաքական հավանություն, հատկապես Մոսկվայից, և սա է հենց թերևս ամենամեծ պրոբլեմը։
Ինչևէ, Հայաստանում խնդիրը ոչ թե Փաշինյանին հեռացնելն է, այլ թե ով պետք է առաջնորդի նրա հեռացումը և ինչ հետագա օրակարգով։ Անգամ եթե հրապարակներում հավաքվի կես միլիոն մարդ, բայց այդ հավաքի լիդերները լինեն նույն դեմքերը նույն ճառերով, ոչինչ չի լինի, բացի Փաշինյանի իշխանության երկարաձգումից։
Երբ Հայաստանում բարեհաջող լուծվի այլընտրանքային առաջնորդի հարցը, Փաշինյանի հարցը ավտոմատ կլուծվի։ Փաշինյանի իշխանության աղբյուրը ոչ թե ժողովուրդն է, այլ իր ավանդական քաղաքական հակառակորդները։ Բայց առանց այս դերակատարների աջակցության հավանական նոր լիդերը չի կարող հաղթել այդ պայքարում։
