Զանգեզուրի պղնձամոլիբդենային կոմբինատը (ԶՊՄԿ), որը ՀՀ խոշորագույն լեռնահանքային ձեռնարկությունն է և հիմնվել է 1951թ-ին՝ մասնավորեցվեց 2004թ-ին։ Կառավարության որոշման մեջ նշված գործարքի մանրամասների համաձայն պայմանագրի գինը կազմել է 132 միլիոն ԱՄՆ դոլար, որը գնորդները պետք է վճարեն տարաժամկետ՝ 2004թ-ին 40-45 միլիոն ԱՄՆ դոլար, իսկ 2005թ-ին՝ 87-92 միլիոն։
Գործարքի արդյունքում ԶՊՄԿ-ի բաժնետեր են դառնում «Քրոնիմետ Մայնինգ» ընկերությունը (Գերմանիա)՝ 60 տոկոս, «Մաքուր երկաթի գործարան» ընկերությունը՝ 15 տոկոս, «Արմենիան Մոլիբդենիում Փրոդակշն» ընկերությունը՝ 12,5 տոկոս, «Զանգեզուր Մայնինգ» ընկերությունը՝ 12,5 տոկոս։
Այստեղ կարևոր է նշել, որ Հայաստանի ամենախոշոր՝ Քաջարանի պղինձ-մոլիբդենային հանքավայրը շահագործող ԶՊՄԿ-ի տարեկան հասույթը 2005թ-ին կազմել է մոտ 190 միլիոն ԱՄՆ դոլար։ Այսինքն ձեռնարկությունը և Քաջարանի հանքի շահագործման իրավունքները վաճառվել են մեկ տարվա հասույթից էլ պակաս արժեքով։
Ձեռնարկության իրական շուկայական արժեքը 2004թ-ի դրությամբ՝ ըստ տարբեր փորձագիտական գնահատականների, տատանվել է 1-1,5 միլիարդ ԱՄՆ դոլարի շրջանակներում։
Այդ տարիներին Հայաստանը կառավարող Ռոբերտ Քոչարյանի թիմը որպես վաճառքի հիմնավորում ներկայացնում էին այն կանխատեսումը, որ պղնձի համաշխարհային գները կնվազեն և այդ պատճառով կոմբինատը գնալով կկորցնի իր գրավչությունը: Եվ այսպիսի մերկապարանոց, առանց որևէ մասնագիտական հիմնավորում ունեցող պնդումներով նրանք ջրի գնով վաճառեցին կոմբինատն ու Քաջարանի հանքի շահագործման իրավունքները 37 տարով՝ մինչև 2041թ-ը, ամբողջովին հանձնեցին մասնավորին։
Իսկ թե ի՞նչ եղավ պղնձի գների հետ՝ կարող եք ինքներդ փնտրել համացանցում`գտնելով վերջին 18 տարիների գների փոփոխության գրաֆիկը ։ Եթե 2004թ-ին 1 տոննա պղինձն արժեր մոտ 3000 ԱՄՆ դոլար, ապա վերջին 16 տարում միջին գինը եղել է 6000-6500 դոլարի շրջակայքում՝ հասնելով նաև մինչև 9-10 հազար դոլարի։
