Մանկության ընկերներս` Կոլյան ու Դավոն, ընտանիքներով Գյումրի էին գնացել։
Նկար են ուղարկում։ Բոլորով մեծ պապիս՝ Վահան Չերազի արձանի մոտ։
Յահ, էս ո՞նց են գտել ու հըլը մի բան էլ իմացել․ բան չէի ասել։
Չերազից 3 սերունդ հետո, 4-րդն էլ նկարի մեջ՝ Կոլյայի տղան՝ Միքոն․ եթե մանկության ընկերը գնում, մեծ պապիդ արձանը գտնում, մոտը նկարվում ա, որ ուրախացնի քեզ, ապա Վահան Չերազի գնդակահարությունից առաջ ասված վերջին այս խոսքերը կիրականանան․ «Ոչինչ, թող իմ գլուխն ալ ուտին, բայց վստահ եղեք, որ հաղթանակը մերն է»։ Մի անգամ արդեն իրականացել է։
Էսօր՝ օգոստոսի 16-ը հայ ազատագրական մարտերի ռազմիկ, Հայաստանում սկաուտության հիմնադիր, հայկական ֆուտբոլային առաջին ակումբների հիմնադիր, մարզիկ Վահան Չերազի ծննդյան օրն ա:
Խորհրդանշական. ես էլ ծնունդը կնշեմ Արցախում
