Հունաստանի Հերակլիոն քաղաքում կայացած ծանրամարտի աշխարհի երիտասարդական առաջնությունում Հայաստանի հավաքականը 45 երկրի պայքարում գրավեց 1-ին հորիզոնականը՝ հայրենիք վերադառնալով 14 մեդալով։
67 կգ քաշային կրարգում տպավորիչ ելույթներ ունեցավ և բրոնզե մեդալակիր դարձավ Գոռ Սահակյանը՝ երկամարտի 302 կգ արդյունքով:
Անկախի հետ զրույցում երիտասարդ մարզիկը կիսվում է տպավորություներով՝ խոսելով հաջողության հասնելու իր բանաձևի մասին։
-Շնորհավորում ենք աշխարհի առաջնությունում մրցանակակիր դառնալու կապակցությամբ։ Ինչպե՞ս էիք նախապատրաստվել։
-Շնորհակալ եմ։ Հրաշալի նախապատրաստական շրջան էի անցել, շատ լավ մարզավիճակում էի գտնվում։ 2 անգամ ուսումնամարզական հավաքների մասնակցեցինք Մելիք Ղուկասյանի գլխավորությամբ։ Անհատական մարզումներս էլ անցկացրել եմ անձնական մարզիչս Պողոս Պողոսյանի գլխավորությամբ։
Նշեմ, որ պատրաստ էի պայքարել ավելի բարձր հարկի մեդալի համար, տրամադրվածությունս էլ մարտական էր, սակայն հրում վարժության վերջին մոտեցումը՝ 170 կգ-ն, ձախողեցի․ մի փոքր լարվածություն կար, մի փոքր տեխնիկայի խնդիր, մի փոքր էլ մոտեցումս ուշացավ, մկաններս սառեցին։ Սակայն ամեն ինչ դեռ առջևում է, շատ մրցումներ են լինելու, քրտնաջան աշխատելու եմ և նախապատրաստվելու մյուս մրցաշարերին։
-Ինչպե՞ս եք հաղթահարում լարվածությունը մրցումների ժամանակ։
-Թեև մրցակիցներով միմյանց ճանաչում ենք, բայց մեր պայքարը ծանրաձողի հետ է։
4-րդ անգամ էի մասնակցում միջազգային մրցման, լարվածությունն այնքան էլ մեծ չէր։ Հիմնականում լիցքաթափվում եմ երաժշտություն լսելով և «Աստվածաշունչ» ընթերցելով։
-Ի՞նչ տվեց Ձեզ այս ձեռքբերումը։
-2 անգամ դարձել եմ Եվրոպայի չեմպիոն։ Ուզբեկստանում կայացած աշխարհի առաջնությանը 5-րդ տեղը գրավեցի։ Սա իմ առաջին մեդալն էր աշխարհի առաջնությունում։ Տարբեր են զգացողությունների առումով աշխարհի և Եվրոպայի առաջնությունները, քանի որ այստեղ մասնակցում են աշխարհի բոլոր երկրները։
-Թիմային հաշվարկում 1-ին հորիզոնականը հրաշալի արդյունք է։ Տղաներով ոգևորովու՞մ եք մեկդ մյուսի ելույթներով։
-Աշխարհի երիտասարդական առաջնությունում առաջին անգամ է, որ Հայասատնի հավաքականը այսքան հաջող հանդես եկավ։ Ոգևորությունն անբացատրելի է, հատկապես երբ հաղթում ենք, վեր է խոյանում եռագույնը, հնչում է օրհներգը, և բոլորը հոտնկայս լսում են։
Բավական դժվար ժամանակներ են Հայաստանի համար։ Մեր երկիրն անցել և անցնում է շատ դժվարություների միջով․ սակայն մենք չենք ընկճվում, կարողանում ենք պատվով ներկայանալ միջազգային ասպարեզում։
Թիմում հրաշալի մթնոլորտ է, սա էլ հաջողության գրավականներից է։ Առաջինը Գառնիկ Չոլակյանը մտավ պայքարի մեջ ու նվաճեց ոսկե մեդալ, ողջ թիմով ոգևորվեցինք։ Կարողացանք հաջող հանդես գալ, մեդալներ նվաճել։
-Ինչպե՞ս սկսեցիք զբաղվել ծանրամարտով, ի՞նչ է հարկավոր սպորտում հաջողության հասնելու համար։
-9 տարեկանից եմ սկսել հաճախել, մեծ եղբայրս էր մարզվում։ Փոքրամարմին երեխա էի, սկզբից չէին ընդունում, թեև ծանրամարտի տեխնիկային լրիվ ծանոթ էի, ամեն բան գիտեի, միշտ սիրել եմ այս մարզաձևը։ Մարզիչս՝ Պողոս Պողոսյանը, հասկացավ, որ կարող եմ հաջողության հասնել այս ասպարեզում։
Սպորտում հարկավոր է միշտ պայքարել, ոչնչից չընկճվել, չմտածել, որ եթե մեկ անգամ չի ստացվել, հետո էլ չի ստացվի։ Պետք է պայքարել, չնահանջել և առաջ նայել։
-Առաջիկա ծրագրերից կխոսե՞ք։
-Վերսկսել եմ մարզումներս, ամեն ինչ անելու եմ, որ մեդալի գույնը փոխեմ, մարզիչս գիտի, թե ինչի վրա պետք է աշխատենք, բացթողումները լրացնենք, որ լիարժեք պատրաստ լինեմ աշնանը Ալբանիայում կայանալիք Եվրոպայի երիտասարդական առաջնությանը։
