Ամերիկաանգլիական քանի՞ ֆիլմ գիտեք, որտեղ ինչ-որ թիմ խայտառակ պարտվում ա, բայց ֆիլմի վերջում մի հրաշք ա տեղի ունենում ու հաղթում են, ու նայողն էլ հետները ցնծում ա հաղթողի համար։
Կամ ինչ-որ պատերազմում պրոտագոնտիստ կողմը վարի ա գնում, մեկ էլ հոպ մի մարտակոչ, մի հրաշք ու կրում են։
Բոլորս էդ ֆիլմերի վրա ենք մեծացել, չէ՞։ Կամքի ու լուզերությունը հաղթահարելու ֆիլմերի։ Ամերիկան էլ նախագահից մինչև արվեստագետ իրա հասարակությանն ա տենց սարքում։
Հայաստանում հակառակն ա։ Ընդմիջմանը ճղճիմ մարզիչներ են մտնում՝ Լևոն Տեր-Պետրոսյան, Ժիրայր Լիպարիտյան ու ասում են՝ ձև չի կրվելու եք, դուք էդքան չկաք։
Ինքներդ դատեք, ով Հայաստանում հաղթանակի մասին ա խոսել հաղթել ա, ով պարտության՝ Հայաստանը տարել ա պարտության։
Արամ Մանուկյան, Գարեգին Նժդեհ, Դրաստամատ Կանայան, Մոնթե Մելքոնյան, Ռոբերտ Քոչարյան, Սերժ Սարգսյան, Վազգեն Մանուկյան, ևայլն, ևայլն, հավատացել են հաղթանակին, հաղթանակ են կազմակերպել։ Պարտությանը հավատացողները, պարտություն են կազմակերպում։
Ու լուզերները հերիք չի լուզեր են, դեռ մի բան էլ սերունդներ են քաշում իրենց լուզեր ջրերը։ Եղբայրք, յան տվեք, չեք ուզում վիզ դնեք, սսկվեք տեղներդ, սաղ կյանքներդ մենակ կայֆավատ էղեք, ի՞նչ եք լուզեր լինելու պայքարի մեջ մտել։ Դուք խելացի չեք, դուք ռացիոնալ չեք ձեր խելացիությունը ձեր պարտվողի սինդրոմի մեջ ա, դուք պարտվողի ցնորքներով եք ապրում։
Էս ի՞նչ պարադոսք բան ա որ կոչվում ա «լուզերի պայքարը»։ Հանգիստ էղեք, ԱՄՆ-ի ու Բրիտանիայի շահը Հայաստանի հաղթանակը լինի, Լիպարիտյանի տեղը Հայ դատից են բանագնաց ուղարկելու Լուզերության ռադիոկայան, որ հանդիպման ընդմիջմանը նենց մարտակոչ անի, որ սաղ լեռնաշխարհը գրավենք, դուք էլ հետներս։
Իսկ նկարը Սթիվ Մաքվինի Հացադուլ ֆիլմից ա, որը նկարվել ա իրական պատմության հիման վրա։
Այս կադրում քահանան փորձում ա Իռլանդիայի հանրապետական բանակի անդամ Բոբի Սենդսին համոզի, որ թարգի պայքարը, դադարեցնի հացադուլը, որովհետև մեկ ա պարտվելու ա։ Բոբի Սենդսը չի թարգում ու հացադուլի 66-րդ օրը մահանում ա։
Սենդսի մահից հետո նրա ընկերներն են հացադուլ անում, արդյունքում 9-ը հոգի էլ ա մահանում։ Ու Երկաթյա լեդիից՝ Մարգարեթ Թեթչերից, ստանում են իրենց ուզածը։
