Նախօրեին Աժ ամբիոնից «հպարտ քաղաքացիների» ուղեղների լվացման հերթական սեանսը մատուցած թուրքի թերմացքը տեղը չի բերում, որ ինչքան կատաղորեն է «դուխ հավաքում» (վայրահաչում) ընդդիմության վրա, այնքան ավելի է «զռռում»` ինչպես է երկտակ «կզել» թուրքի առաջ...
Չի տեսնում, որ ինչքան շատ է «կզում»` կուլ տալով ամեն Աստծո օր սրանց «լափառոշ» բերաններից իր, իր միջոցով`մեր գլխին թափվող վիրավորանքներն ու շրխկան ապտակները, ցինիկաբար փորձում «ինքնահաստատվել» ընդդիմադիրների վրա, այնքան ավելի ակնհայտ է դառնում` ինչ «անհարմար դիրքով» է չոքել յուր տերերի` էրդողանի, ալիևի ոտի տակ և ինքնամոռաց համբուրում, լիզում դրանց կեղտոտ կոշիկները...
Մուտիտի, կռուտիտի, ստի, մանիպուլյացիայի «արքան» իր երազած «խաղաղության դարաշրջանի» կամ, որ նույնն է` հայոց պետականությունը թուրքին մատաղ անելու մոլուցքի մեջ, չի նկատում, որ ինչքան փութաջանորեն է կաշվից դուրս գալիս` մոլորեցնելով իր «ոչխարներին» (թե բա`ալիևը ճիշտ էր, «նախկինները»` սխալ. բանակցությունների սեղանին երբևէ Արցախի դե ֆակտո անկախ կարգավիճակը դե յուրե ամրագրելու, վատագույն դեպքում` «տարածքներ կարգավիճակի դիմաց» ծրագիրը կյանքի կոչելու խնդիր չի եղել` ամբողջ կռիվը «հողեր հանձնելու» համար էր), այնքան ավելի է խճճվում սեփական ստերի և պարզունակ մանիպուլյացիաների թակարդում։
Եվ ինչքան շատ է թութակի պես կրկնում ալիևյան ագիտպրոպի թեզերը, այնքան ավելի ցցուն է դարձնում սեփական մարտնչող տգիտությունը, ի ցույց դնում, որ այդպես էլ ոչինչ չսովորեց, ոչինչ չհասկացավ. ինչպես իշխանության մոտ ընդդիմություն աշխատելու տարիներին չգիտեր, այնպես էլ հիմա` բանակցային գործընթացը տապալելուց, հազարավոր զոհերի, խեղված ճակատագրերի գնով Արցախը հանձնելուց ու Հայաստանն աճուրդի առարկա սարքելուց հետո չգիտի`ինչի մասին էին բանակցությունները...
