Ժամանակին հայրենադարձների մասին հոդվածաշար ունեի։
Նախկինների օրոք՝ «թալանի» և «կոռուպցիայի» տարիներին, մեր հայրենակիցները ոգևորված վերադառնում էին հայրենիք աշխարհի ամենատարբեր, այդ թվում և ամենազարգացած, չթալանված ու չկոռումպացված երկրներից։
Այդ հարցազրույցներն ինձ համար ոչ միայն դրական մեծ էներգիայի աղբյուր էին, այլև արժեքավոր սոցիոլոգիական հետազոտություն․ պարզում էի, թե մարդիկ հատկապես ինչու են վերադառնում Հայաստան, եթե մի կողմ թողնենք հայրենասիրական, զգացական կողմը։ Հայաաստանն ինչո՞վ է գրավիչ ապրելու համար։ Գրեթե 99 տոկոսով պատասխաններից մեկը հետևյալն էր՝ ԱՆՎՏԱՆԳՈՒԹՅՈՒՆԸ։ Մեր հայրենակիցներն իրենց երեխաներին ավելի ապահով էին տեսնում Հայաստանում։ Մարդիկ ասում էին, որ միայն Հայաստանում կարող են թողնել, որ երեխան ազատ դուրս գա բակ, գնա քաղաք զբոսանքի, մենակ նստի տաքսի և այլն։
Միջազգային տարբեր վարկանիշային սանդղակներում նույնպես Հայաստանը համարվում էր աշխարհի ամենաանվտանգ երկրներից մեկը՝ նույնիսկ Արցախյան հակամարտության պայմաններում։
2018 թվականից հետո, բազմաթիվ առավելությունների հետ մեկտեղ, մենք կորցրեցինք նաև այդ առավելությունը։
Սա է ապազգային իշխանության, կապիտուլյացիայի և մուրացող «խաղաղության» գինը․․․
