Ալինա Անանյանը ապրում  և ստեղծագործում է Նոյեմբերյանում, նրան   որպես նկարչուհի Ալ  են   ճանաչում: Նկարչուհին   առանձնանում է յուրօրինակ աշխարհընկալմամբ, նկարելու, ստեղծագործելու համար նրան ոչինչ  չի  կարող  խանգարել:

Ալ Անանյանը հիմնականում մուգ գույներով է աշխատում. դա երևի նրանից է, որ այդ գույները  հիշեցնում են  նրա դառը մանկությունը, ինչու դառը, որովհետև  տեսել է պատերազմ, մանկությունն  անց է կացրել մութ,  ցուրտ ու խոնավ  թաքստոցներում:

Նկարչուհին ավարտել է Փ. Թերլեմեզյանի անվան գեղարվեստի ուսումնարանի ձևավորման բաժինը։ Ավարտելուց հետո աշխատել Երևանի լամպերի գործարանում (GRAND-SAN) որպես նկարիչ, ապա Manet Tiles-ում՝ բնական քարերի բաժնում։  2008թ. տեղափոխվել է Նոյեմբերյան ու մինչ օրս աշխատանք  չունի։ 

 Դիզայներ-նկարիչ  Ալինա Անանյանը  թե՛ հեղափոխությունից առաջ, թե՛ հետո դիմել է համայնքային իշխանություններին՝ աշխատանք ստանալու խնդրանքով, բայց այդպես էլ որևէ առաջարկ չի ստացել: Սակայն նկարչուհին երբեք չի կոտրվել, չի նահանջել և միշտ ստեղծագործել է, ծառայել  իր  ժողովրդին։

Մասնակցել է  մի  շարք հանրապետական և մարզային  ցուցահանդեսների  ու  մշակութային խոշոր միջոցառումների,   ունեցել  տարբեր թեմաներով անհատական ցուցահանդեսներ՝  «Ես ու ես», «Մոլորված հոգիներ», «Անցյալի վկաները», «Թաքնված հայացքները»,  «Գարնան շունչը» խորագրերով:

«Անկախ»-ի զրուցակիցն  է  բազմաժանր  երիտասարդ  նկարչուհի  Ալինա Անանյանը:

-Բազմաժանր  ստեղծագործող  եք. դիմակներ, տիկնիկագործություն, գոբելենագործություն, քանդակագործություն, բատիկա, աբստրակցիա, գեղանկար, գրաֆիկա, կոմպոզիցիա: Նշված ճյուղերից  ո՞րն է Ձեզ  ավելի հոգեհարազատ:

-Բոլորն էլ  ինձ համար  շատ հոգեհարազատ  են։  Յուրաքանչյուր  ոճով էլ ստեղծագործում  եմ մեծ  հաճույքով  և մեծ  սիրով։

 - Ինչպե՞ս  եք  ընտրում  Ձեր կտավների  համար  թեմաները:  Նկարչական  որևէ  ուղղվածություն  ունե՞ք:

-Ես  նախապես  թեմաները չեմ ընտրում։ Ես ստեղծագործող  նկարիչ եմ, իսկ ստեղծագործողների մոտ ամեն  ինչ ծնվում է ստեղծագործելու պահին, անկախ ամեն ինչից։ Նախ  հասունանում է մեր երևակայության մեջ՝  պոռթկման աստիճան, հետո  ծնվում է նկարը։ 

 -Միշտ ապրել եք Նոյեմբերյանում, նույնիսկ պատերազմի տարիներին։ Շատերն են ասում,  որ Ձեր  ստեղծագործությունները  հիշեցնում  են  90-ական թվականները։  Իսկապե՞ս այդ տարիները  արտացոլվել  են Ձեր  կտավներում:

- Ինչպես  նշեցիք  ես միշտ  ապրել եմ  Նոյեմբերյանում, նույնիսկ պատերազմի տարիներին, բացի  ուսանողական տարիները։ Պատերազմի տարիներին իմ տեսացն  ու  ապրածն այնպես են  տպավորվել  իմ հիշողություններում, որ  արտացոլվել  և կյանք են  առել իմ  նկարներում։ 

-Ինչու՞  է  երիտասարդ   նկարչուհի  Ալ  Անանյանը  հիմնականում  մուգ  գույներով  աշխատում  և  ի՞նչ խորհուրդ  ունեն  դրանք:

- Մուգ  գույնը  լույսի  բացակայությունն  է  և ես կարծում եմ, որ դա այն լույսի բացակայությունն է, որը  ես  այսօր  չունեմ  աշխատանքի  տեսքով։

-Ալ  Անանյան  տեղյակ եմ, որ  երբ  վերադարձել  եք  հայրենի  Նոյեմբերյան ՝  անգործ  եք մնացել:   Ի՞նչ  խնդիրների  է այսօր  բախվում  արվեստագետը:

-Ինչպես  գիտենք  ֆինանսը  դա ապրելու միջոց է , իսկ եթե արվեստագետը  չունի  այդ միջոցը,  էլ  ինչպե՞ս ապրի  և ստեղծագործի  արվեստագետը։

-Ձեր   կարծիքով   մշակույթը, մշակութային   գործիչները  վայելում  են  պետական հովանավորությունը:  Արդյո՞ք  այսօրվա  նկարիչները  գնահատվում  կամ  խրախուսվում են պետության կողմից։

- Կորոնավիրուսն էլ ավելի ընդգծեց, թե ինչ անտեսված ու մոռացված  են  ստեղծագործող մարդիկ  Հայաստանում։  Այս  դժվարին  օրերում  արվեստագետները  կրկին  անտեսված են և կառավարության  աջակցության  որևէ  ծրագրից  չեն  օգտվել։

 – Ինչի՞ վրա  է  բևեռացված  մեր  հասարակությունը,  ի՞նչ  որակ  է  ձևավորում  այսօր ստեղծվող  արվեստը   մեր  երկրում:

- Կարծում եմայսօր մեր  հասարակությունն  բևեռացված է  սոցիալական  խնդիրների  ու քաղաքականության վրա, քանի որ  մեկը մյուսին  շաղկապված  է:

Արվեստն  ամենավերջին  տեղում է  հասարակության մեծամասնության համար, քանի որ  մարդն ունի հացի խնդիր, նա ամենավերջում է մտածում արվեստի մասին: Մյուս կողմից, արվեստ միշտ էլ ստեղծվում է` անկախ նրանից` գնահատող կա՞, թե՞ ոչ:

 Այսօր  որակ ու ճաշակ ձևավորում է ոչ  թե բարձր արվեստը, այլ այն ամենը, ինչ տարածվում է  ու  մատուցվում  է եթերով: Ինչպես գիտենք այն  ճաշակով աչքի  չի  ընկնում: Այս առումով արվեստն  այսօր   լայն  իմաստով  առանձապես  որակներ  չի  ձևավորում` ցավոք սրտի:

 –Հիմնականում  ովքե՞ր  են  ձեր կտավների  գնորդները  և  ստեղծագործելիս   տեղի   կտա՞ք պատվիրատուի   ճաշակի  առաջ:

- Ինչպես  գիտենք  արվեստի  բնագավառում  գնորդները  ֆինանսապես  ապահով  և արվեստասեր   մարդիկ  են  լինում։ Իսկ  մեր  օրերում  երկուսը  մեկում  գտնելը  դժվար է։  Իսկ ինչ  վերաբերվում  է  պատվիրատուի  ճաշակին, եթե պատվիրատուն  ունի  հետաքրքիր մտքեր  և  գաղափարներ, իհարկե։

-Իսկ   որքա՞ն   հաճախ  եք   հանդես  գալիս  անհատական   ցուցահանդեսներով  ու  դրանք ինչպիսի՞  բնույթ  են  կրում։

- Ես ստեղծագործում եմ առանց մտածելու  ցուցահանդեսների  մասին,  առանց պլանավորելու։   Ժամանակն  է  ցույց  տալիս  յուրաքանչյուր  հաջորդ  քայլը։ Նշեմ,  որ ցուցահանդեսների  կազմակերպումը  պահանջում  է  մեծ ջանքեր, դրա համար աշխատում եմ ավելի  շատ ժամանակս նվիրել ստեղծագործելուն: Բայց այնպես է ստացվում, որ  գրեթե  ամեն  տարի  ունենում  եմ  ցուցահանդես։

- Ի՞նչ  խորհուրդ  կտաք  սկսնակ    դիզայներ-նկարիչներին:   Ո՞րն   է   Ձեր   նշանաբանը:

- Արվեստի մեջ լինել համառ, համարձակ,  անկոտրում: Այս  հատկանիշները  օգնում են արվեստագետին  իր  ստեղծագործական  կյանքում:  Քայլել  միշտ  առաջ:

Արվեսի  ցանկացած  ճյուղ  ընտրելուց առաջ պետք է մարդը հասկանա, միթե՞ պատրաստ է  անցնել արվեստագետին բաժին հասնող քարքարոտ ճանապարհով և կարող է հաղթահարել ցանկացած դժվարություն։

Հարցազրույցը՝ Թամարա Թորոսյանի