- Գառնիկ, ամբողջ կյանքդ ստե՞ղ ես ապրել:
Գառնիկենց տնից նայում ես աջ՝ անծայրածիր կանաչ-դեղին դաշտեր, վազի մեջը, թավալվի, հանգստություն էլ դու սուս: Նայում ես ձախ, անտառը ծածկել ա սարերը, մտի մեջը՝ բացահայտի աշխարհը:
- Հա, էս սարերում ա սաղ մանկությունս անցել ընկերներիս հետ:
- Դե, ասա դրա համար էլ սենց բարի ես:
Գառնիկ Դանիելյան ջան, չընկճվես, որ բարությունդ, սերդ, բոլորի հանդեպ համարեշխությունդ վիրուս դառնա, մտնի սաղի արյան մեջ: