Արցախի Մարտունու շրջանի Թաղավարդ գյուղից Վագիֆ Շաքարյանն ընտանիքը մի կերպ է հանել սեպտեմբերի 19-ին։ Ադրբեջանցիները կրակ էին թափում շուրջ բոլոր․ հրետակոծությունից պատսպարվելու տեղ գյուղում չկար։ Մարդիկ իրենց տների առաջին հարկերում էին կուչ եկել, և միայն երեկոյան է հնարավոր է եղել տարհանել բնակչությանը։
«Որ սկսեցին ռմբակոծել, թոռներս դպրոցում էին։ Հազիվ ենք հասցրել տուն մցնել։ Դպրոցի շենքը նրանց դիրքերից 400 մետր է հեռու։ Մինչև երեկո տեղներիցս շարժվելու հնարավորություն չենք ունեցել, անդադար ռմբակոծում էին, հրետանին էր աշխատում, անօդաչուները, ինքնաթիռները, ամեն ինչ․․․ Երեկոյան ժամը 6-ի կողմերն էր, որ դեպի Կարմիր Շուկա կարողացանք գնալ։ Հույսներս դպրոցի ապաստարանն էր։ Ասեղ գցելու տեղ չկար արդեն․ գիշերը մի կերպ լուսացրեցինք, իսկ առավոտյան որոշեցինք կալոնայով դեպի Ստեփանակերտ շարժվել։ ՆՆգիի մոտ չհասած, տեսանք ճանապարհը փակել են ադրբեջանցիները։ Ոչ հետ գնալ էինք կարող, ոչ էլ առաջ շարժվել։ Երկու օր մնացինք էդտեղ՝ ճանապարհին։ Խոսակցություններ կային, թե ռուսները գալու են ուղեկցեն, որ անցնենք, բայց ոչ ոք չեկավ․․․ Երրորդ օրը հետ դարձանք՝ արդեն դեպի Կոլխոզաշեն»,-«Փաստինֆո»-ին պատմում է Թաղավարդից բռնի տեղահանված Վագիֆ Շաքարյանը։
Շաքարյանների ընտանիքը սեփական մեքենայով էր դուրս եկել գյուղից, բայց ՆՆգիի մոտ՝ ճանապարհի այն հատվածում, որտեղ ադրբեջանցիները փակել էին, բենզինը վերջանում է։ Ստիպված մեքենան թողնում են ճանապարհին, իսկ իրենք ուրիշ մեքենաներով հետ դառնում դեպի Կոլխոզաշեն։
«Երեք օր մնացել ենք Կոլխոզաշեն․ հատակին էինք նստում, քնում․․․ Տուն չէինք հասցրել մտնել, որ գոնե երեխների համար ծածկոց վերցնեինք։ Շոր էլ չէինք վերցրել։ Տղաս բանակում էր ծառայում։ Որ բոլորին արդեն դիրքերից իջացրեցին ու զինաթափեցին, ինքն էլ եկավ, մեզ վերցրեց ու դուրս եկանք դեպի Ստեփանակերտ, ճանապարհն արդեն բաց էր։ Ամսի 27-ին էլ Ստեփանակերտից ենք շարժվել։ Դե, իմ մեքենան մնացել էր ճամփին, տղայիս մեքենայի մեջ էլ շատ քիչ վառելիք էր։ Մինչև Հակարի չէր հերիքի․ մեկը 1 լիտր տվեց, մեկ ուրիշը՝ շշի մեջ մի կես լիտր․․․ Հազիվ մինչև Կոռնիձոր եկանք»,-ասում է բռնի տեղահանված զրուցակիցս։
Եթե առաջին հայացքից թվում էր, թե դժոխային այդ օրերն անցել են ու արդեն միայն Հայրենիքի կորստի ցավն է մնում, որ երբեք չի ամոքվելու, փաստորեն, այդքան էլ այդպես չէր։ Տան անդամներին թողնելով Սիսիանում՝ մեր զրուցակիցը 13-ամյա թոռան հետ, տղայի մեքենայով ուղևորվում է դեպի Վայք՝ գրանցվելու։ Հետդարձի ճանապարհին՝ «Զանգեր» կոչվող հատվածում, ինքնազգացողությունը կտրուկ վատանում է և մեքենան գլորվում է ձորը։
«Մենակ հիշում եմ, որ շատ վատ էի զգում, հավանաբար ճնշումս էր կտրուկ բարձրացել, հետո ոչինչ չեմ հիշում։ Երրորդ օրն եմ կոմայից դուրս եկել՝ հիվանդանոցում։ Մեքենան ամբողջությամբ ջարդվել էր, մետաղի ջարդոն է դարձել։ Բարեբախտաբար, թոռս լուրջ վանսվածքներ չի ստացել։ Ես էի ծանր վիճակում․ կողերս լրիվ ջարդվել էր, փայծախս շարքից դուրս եկել, թոքս էր վնասվել․․․ Բժիշկներն ուղղակի փրկել են ինձ, մինչև կյանքիս վերջին օրը երախտապարտ եմ նրանց»,-ասում է Արցախից բռնի տեղահանված ու ամեն ինչ կորցրած զրուցակիցս։
Մոտ մեկ ամիս հիվանդանոցում պառկելուց հետո Վագիֆ Շաքարյանը դուրս է գրվել, բայց ասել են, որ պետք է հնարավորինս անշարժ մնա։ Ամբողջ կյանքը Թաղավարդում, ապրած, այնտեղի մեղմ կլիմային սովոր ընտանիքն այժմ Սիսիանում է ապրում․ ապաստանել են այնտեղ՝ Արցախին մոտ լինելու համար․․․
«Դա էլ մի ուրիշ ցավ է, երբ մոտ ես, բայց անհասանելի է դարձել տունդ, չես կարող գնալ․․․»,-ասում է տեղահանված արցախցին ու հոգոց հանում․․․
Աղբյուր` Փաստինֆո
