Լինի Երևանի ընտրություն, այլ համայնքի, թե համապետական, նախընտրական քարոզարշավն ամբողջությամբ հենվում է պոպուլիզմի վրա: Ընդ որում, պոպուլիզմով զբաղվում են բոլորը՝ լինի իշխանական, իշխանամերձ, «ընդդիմադիրոտ», թե հենց իրական, արմատական ընդդիմություն:
«Ասեք՝ կանենք»
ՈՉ պոպուլիստ քաղաքական ուժը պետք է անի լրիիիիիվ հակառակը:
Ասի՝ «մենք վստահ չենք, որ դուք ճիշտ գիտեք, թե մենք ինչ պետք է անենք, բայց մենք գիտենք ինչ պետք է անենք, որ Դուք ամեն օր զգաք, որ ավելի լավ եք ապրում ու այսօրվա ստացածը վաղվա օրվա հաշվին չէ»: Ամենաբարդ խնդիրներից մեկն է՝ հարցը լուծել այնպես, որ վաղն ավելի մեծ պրոբլեմի առջև չկանգնենք:
«Ասեք՝ կանենք», «կշարունակենք», «կփոխենք»՝ ապրեք, լավ կանեք, բայց…
Քաղաքը փոշում մեջ է՝ ո՞վ է խոստացել, որ առանց ցանցի ու ջրային ցնցուղի շինարարություն թույլ չի տալու:
Տրանսպորտի խնդիրը լուծված չէ՝ ո՞վ է հասարակությանը բացատրել, որ խնդիրը միայն շարժակազմերը չեն:
Աղբահանություն՝ ո՞վ հիշեցրեց, որ մի քանի տարում «նոր հիմնարկը» դարձավ «հին սանիտեկից» ավելի վատ վիճակում, որովհետև…
Առողջապահություն, կրթություն և այսպես շարունակ:
Իհարկե, ես կարծում եմ, որ այս ընտրություններն իրականում խիստ մասնակի կապ ունեն քաղաքային խնդիրների հետ՝ լեգիտիմացվելու կամ մերժվելու են շատ ավելի գլոբալ խնդիրների շուրջ մոտեցումները, բայց անգամ դա առանց պոպուլիզմի բացատրող չկա ու գրառումս էլ այդ մասին չէ:
Հ.Գ. Մեկնաբանության հատվածում կթողնեմ ֆիլմի հղում: Ֆիլմ այն մասին, թե ինչ է լինում, երբ ասում ես՝ «ասեք՝ կանենք»:
