Հայաստանում էսօր կա մեծ հուսահատություն և ինքնախարազանումի օրեցող ուժգնացող ալիք։ Մենք վատն ենք, շատ վատն ենք, մենք վատն ենք, դրա համար էլ պարտվեցինք, մենք էն գլխից էինք վատը, մենք միշտ ենք վատն էղել։ Հարց ա առաջանում՝ Լավ, բա եթե տենց ա, մենք Արցախյան առաջին պատերազմում ո՞նց էինք հաղթել։ Պատասխանում են՝ Ի՞նչ հաղթանակ, հաղթանակ չի եղել, բլեֆ էր։ Ո՞նց թե հաղթանակ չի եղել։ Հա, տենց, հաղթանակ չի եղել, 88-ի ամբողջ շարժումն էլ սխալ էր, մենք մեր գլխին փորձանք բերեցինք։
Սա քարոզչության ա, և թուրքերն էս քարոզչության գլխավոր շահառուն են՝ ոչ մի հաղթանակ էլ չի եղել, Արցախի հարցը բարձրացնելն էն գլխից սխալ էր, գլխից վեր թռնել էր նշանակում, հիմա գոնե հասկացեք դա, Արցախից լրիվ հրաժարվեք, թուրքերի հետ հաշտվեք, ինչ ասում են արեք։ Բայց Նիկոլն ու իրա թիմն էլ են էս քարոզչության ոչ պակաս շահագրգիռ շահառուն՝ Հաղթանակը բլեֆ էր, վերջում մեկ ա պարտվելու էինք, Նիկոլը ստեղ առանձնապես մեղք չունի, ով էլ լիներ իրա տեղը մեկ ա նույնն էր լինելու, Նիկոլը ճիշտ ա անում, ինքը թուրքերի ուզած զիջումները կանի, մենք կհաշտվենք, կռիվները կվերջանան։
Էս քարոզչությունը Հայաստանում մեծ հաջողությամբ տարածվում ա, որովհետև պարտությանը հաջորդած հուսահատությունը դրա համար պարարտ հող ա ստեղծել։ Սրա մեջ մահացու վտանգ կա, քանի որ էս քարոզչությունը հայոց պետականության հիմքին՝ հայոց ինքնությանն ա խփում։
Ուրեմն ամրացնել ա պետք էդ հիմքը։ Ու քանի որ հարձակումը գաղափարական ա, ուրեմն նորից ձևակերպել ա պետք էդ հիմքը՝ մեր ազգային ինքնությունը, էսօրվա իրականության մեջ, էսօրվա հասկացություններով, էսօրվա բառերով։ Որպեսզի մեր ինքնության սլաքը, անցյալից գալով, շարժվի դեպի ապագան։ Որպեսզի մեր ապագայի կառուցողները մենք ինքներս լինենք։ Ոչ թե շինարարական քար լինենք, որի միջոցով իրանց ուզած ապագան են կառուցում ուրիշները։ Էդ ա ինքնիշխանությունը։ Էդ ա պետականությունը։
Հայոց ինքնության նոր ձևակերպումը ես էսօր համարում եմ իմ՝ բանաստեղծ Մարինե Պետրոսյանի գլխավոր խնդիրը։
