Ինչ կարող է լինել առաջիկա չորս տարում Սյունիքում, եթե Հայաստանի փոխարեն շարունակեն որոշումներ կայացնել Ռուսաստանը, Ադրբեջանը և Թուրքիան:
Հունիսի 20-ի ընտրություններից առաջ և իշխանությունը, և ընդդիմությունը շրջանցեցին այս թեման: Մինչդեռ սպասելի էր, որ Մոսկվայում այսօր կայանալիք հանդիպման ժամանակ դրվելու է Սյունիքի անջատման հեռահար ծրագրի անկյունաքարը: Այս պահին մենք չունենք ռեսուրս այդ ծրագրին դիմակայելու համար: Հունիսի 20-ի խորհրդարանական արտահերթ ընտրությունների արդյունքով մենք ազդանշան ուղարկեցինք Ռուսաստանին և Թուրքիային , որ ընդունում ենք խաղի կանոնները և համաձայն ենք շարունակել պարտվողական քաղաքականությունը:
Ռուս- թուրքական ծրագրի հեռահար նպատակները.
1. Սյունիքի սահմանների պաշտպանությունն ամբողջովին հանձնվում է ռուս սահմանապահներին:
2. Մեղրիով բացվում է երկաթուղային հաղորդակցությունը, որտեղ որպես անվտանգության երաշխավոր հանդես են գալիս ռուս սահմանապահները և ռուսական երկաթուղուն ծառայող մասնավոր պահնորդական ընկերությունը:
3. Գորիս –Սիսիան հատվածում, այդ թվում նաև Սիսիանի օդանավակայանում / ուղղաթիռների համար/ ստեղծվում է ռուսական նոր ռազմաբազա, որը երաշխավորում է Արցախում ռուս խաղաղապահների անվտանգությունը:
4. Գորիս –Սիսիան հատվածում տրվում է ավտամոբոլային ճանապարհի միջանցք դեպի Նախիջևան, որի երթևեկության անվտանգությունը անցնում է ռուսական բազայի պատասխանատվության տակ, նույն պայմաններով , ինչպես Լաչինի միջանցքը:
5. Թուրքական և ադրբեջանական կեղծ ներխուժման վտանգով ներքաղաքական ճգնաժամ է առաջացվում Սյունիքում և 1920 թվականի Լեռնահայաստանի օրինակով Սյունիքում ինքնավարություն է հռչակվում : Ինքնավարության երաշխավոր հանդես կգան ռուսական զորքերը:
Միայն առաջին հայացքից կարող է թվալ , թե նման սցենարը հնարավոր չէ: Մինչդեռ Հայաստանում պահպանելով անկարող իշխանություն, թուրքերի և ազերիների հեռահար նպատակը Սյունիքն ամբողջովին ռուսական հսկողության տակ պահելն է և այն ի վերջո դուրս բերել Երևանի լիակատար վերահսկողությունից:
Ես համոզված եմ, որ իշխանությունը առանց այս հարցում կոշտ ընդդիմության, չի կարող դիմակայել:
