Քաղաքագետ, Реалист գործակալության գլխավոր խմբագիր Սարգիս Ծատուրյանն իր տելեգրամյան ալիքում գրում է.
«Ռուսաստանի արտգործնախարար Սերգեյ Լավրովը հրաժարվեց մեկնաբանել Ադրբեջանում թուրքական ռազմաբազայի ստեղծման մասին տեղեկությունը: «Մենք չենք քննարկել այդ հարցը, և դրա մասին լուրերը մենք չենք մեկնաբանում»,- հայտարարեց Լավրովը:
Եթե ռուսական դիվանագիտության ղեկավարը տեղյակ չէ սուլթանի ու մինիսուլթանության ծրագրերին (քիչ հավանական է, որ այդպես է), ապա Անդրկովկասում Ռուսաստանի Դաշնության գործերը շատ ավելի վատ են, քան պատկերացնում ենք: Իսկ եթե Լավրովը տեղյակ է Ռեջեփ Էրդողանի ծրագրերին և համաձայն է դրանց իրականացմանը, կնշանակի Կրեմլը շարունակում է իր հակաիրանական և հակաչինական արտաքին քաղաքական ուղղությունը, որը նմանապես հակահայկական ուղղություն է:
ԱՄՆ նախագահ Ջոզեֆ Բայդենը հենց այնպես չակնարկեց նախագահ Վլադիմիր Պուտինին այն մասին, որ Ռուսաստանը հազարավոր կիլոմետրերով սահման ունի Չինաստանի հետ: Ռուսական ԶԼՄ-ներում հավանաբար մեկնաբանեցին Բայդենի միտքը. դա ոչ թե ՌԴ-ն ՉԺՀ-ից «պոկելու» փորձ էր (առանձնապես պոկելու բան էլ չկա), այլ հակառակը՝ կոչ էր Կրեմլին չհակադրել իրեն ԱՄՆ-ի, ԵՄ-ի և ՉԺՀ-ի շահերին, այլ զբաղվել սեփական տնտեսության զարգացմամբ, որպեսզի չհայտնվի համաշխարհային քաղաքականության ճամփեզրին:
Ուրեմն ի՞նչ է կատարվում տարածաշրջանում ՌԴ-ի դիրքերի առումով: Մատնանշենք մի քանի թեզերի առանձին գծեր.
- Պուտին-Էրդողան տանդեմում առաջատարը սուլթանն է:
- Ռուսաստանը պատրաստ է զիջել Թուրքիային ողջ Հարավային Կովկասը, այդ պատճառով Պուտինը, Ալիևը և Փաշինյանը օրինականացրին թուրքական ռազմական ներկայությունն Արցախում՝ ստորագրելով 2020 թ. նոյեմբերի 9-ին դավաճանական «համատեղ հայտարարությունը», որը հայ ժողովրդի համար դարձավ Մյունխենյան դավադրության նմանակը, որով 1938 թ. Գիտլերին նվիրվեց Չեխոսլովակիան:
- Զանգեզուրյան «միջանցքի» ստեղծումը ադրբեջանա-թուրքական կլեպտոկրատիայի հսկողության տակ, որի մասին խոսում են Էրդողանը, Ալիևը և Պուտինը, աշխարհաքաղաքական «տուրք» է, որը Կրեմլը վճարում է ՌԴ զինված ուժերի վրա Թուրքիայի չհարձակվելու երաշխիքի դիմաց: Ոչ այլ կերպ: Ռուսական ուղղաթիռի կործանումը Հայաստանի Արարատի մարզում հարկ է դիտարկել որպես Անկարայի ուղղակի սպառնալիք Մոսկվային:
- Եթե Կրեմլը շարունակում է Անդրկովկասում անգլո-թուրքական ուղղությունը Իրանի ու Չինաստանի դեմ, ապա իր դեմ է միավորում ԱՄՆ-ին, ԵՄ-ին, Չինաստանին և Իրանին: Իսկ եթե Կրեմլը հրաժարվում է անգլո-թուրքական ուղղությունից, ապա իր դեմ է տրամադրում ընդամենը Լոնդոնին ու Անկարային, որոնք կարող են չեզոքացվել ԱՄՆ-ի, ԵՄ-ի, Չինաստանի և Իրանի կազմակերպված ջանքերով: Տեսնենք, թե որը կընտրի Պուտինը»:
