Բանավեճը հենց սկզբից սրվում է, և մեկ էլ ՀԱԿ֊ի ներկայացուցիչ Աննա Դավթյանը ֆեմինստական կոչ է անում թե մենք կանայքս այնպես անենք որ մաչոյական բանավեճի չվերածվի, բայց այս բոլորի մեջ պատրիարխալություն միայն ինքը դրսևորեց՝ իր առաջնորդին վերաբերվելով որպես պատրիարխ՝ նրան անվանելով հիմնադիր նախագահ Լևոն Տեր֊Պետրոսյան(ՀԱԿ֊ի հյուսած առասպելը՝ ինչպես Հայկ Նահապետը հայ ժողովրդին է ստեղծել, էնպես էլ Լևոն Տեր֊Պետրոսյանը Հայաստանի հանրապետությունն է հիմնադրել)՝ նրան ներկայացնելով որպես մարգարե (նրանից բացի ոչ ոք որպես ճշմարտության փարոսի պաշտանումք չցուցաբերեց իր առաջնորդի նկատմամբ) և կրկնելով նրա կողմից Ռոբերտ Քոչարյանի և Սերժ Սարգսյանի հասցեին նետված բոլոր կեղծիքները, որոնք հերքելու վրա նրա ընդդիմախոսները ահագին ժամանակ ծախսեցին (օրինակ, թե Ռոբերտ Քոչարյանն է Արցախը դուրս թողել բանակցային գործընթացից, Աննա Գրիգորյանը փաստերով հերքեց, որ Տեր֊Պետրոսյանն է անձամբ դուրս թողել Արցախը բանակցություններից, կամ թե միայն Տեր֊Պետրոսյանն էր փոխզիջումների պատրաստ, իսկ մյուսները ոչմիթիզական էին և ասում էին հող հանձնողին կհանձնենք հողին, սա էլ հերքվեց որ երկրորդ և երրորդ նախագահներն էլ բանակցում էին փոխզիջումների շուրջ և նրանցից ոչ ոք ոչմիթիզ կամ «հող հանձնողին հողին հանձնել» չեն ասել)։ Աննա Դավթյանի մյուս կեղծիքն էր, թե Քոչարյանը Արցախյան կարգավորումը ինքնորոշման խնդրից դարձրեց տարածքային վեճ, որ ափսոս Աննա Գրիգորյանը չպատասխանեց, ճիշտ հակառակը՝ Տեր֊Պետրոսյանի գովերգած փուլային տարբերակում Արցախի ինքնորոշման հարց չկար, տարածքները հանձնում էին ոչ մի բանի դիմաց, իսկ Արցախի կարգավիճակը թողնում ապագային։ Ի՞նչ կարգավիճակ, չէր ասվում։ Իսկ Քոչարյանի ժամանակ ընդունված Մադրիդյան սկզբունքներում հստակ նշված է Արցախի ժողովրդի ինքնորոշուման իրավունքը հանրաքավեի միջոցով։
Ընդհանրապես, կեղծիք տարածելը բնորոշ էր ՀԱԿ֊ի և ՔՊ֊ի թեկնածուներին, ու երկու թեկնածուներն էլ գովքն էին անում Տերպետրոսյանական 1997֊ի փուլային տարբերակի։ Լուսավոր Հայաստանի թեկնածու Անի Սամսոնյանը ջանք չէր խնայում որ բոլոր ուժերին նույնացնի, թե իբր բոլորը իրար վիրավորում են, ատում են, վրեժով են լցված իրար դեմ, և ահա, Լուսավորը միակ ուժն է որ տոլերանտ է բոլորի նկատմամբ, ընտրեք մեզ։ Իհարկե, սա էլ մի փոքրիկ կեղծիք է, ամեն օր կապիտուլյանտի կատաղած հայոհոյաննքերն ենք լսում՝՝ մեյդը կփռեմ, լեզուդ կմտցնեմ մի տեղդ, կադրային ջարդ կանեմ, վենդտեներ են լինելու և այլն։ Ուրիշից չեմ լսել։ Ինչպես Աննա Գրիգորյանը ասաց՝ իրենք մշտապես ասում են ոչ մի վենդետա, միայն արդարադատություն։ Բայց Սամսոնյանը մի հարցում ճիշտ է, Լուսավորը շատ տոլերանտ է դավաճանության, հազավոր երիտաասրդներին կյանքերը կործանելու, դարավոր բնակավայրեր հանձնելու, Արցախի պետականությունը կործանելու նկատմամբ։
Բարգավաճի թեկնածու Լուզիա Սարրգսյանը բնական ու նորմալ քննադատում էր ՔՊ֊ին՝ ապագա կա, վաղն էլ է ապագա՝ վաղը ինչ եք անելու, եթե Հայաստան ներխուժած ադրբեջանցիները մի հովվի վրա կրակեն, մի նոր զինվոր գերեվարեն։ Իհարկե ոչինչ, ՔՊ֊ական Արուսյակ Ջուլհակյանը պապանձվում է, ամբողջ «ապագա կա»֊ն փլվում է։
Իսկ լավագույնը, ու նաև բնականը կամ օտենտիկը Հայաստան դաշինքի թեկնածու Աննա Գրիգորյանն էր՝ զուսպ, ինքնավստահ, և փաստարկված խոսք, և Պատիվ ունեմ դաշինքի թեկնածու Աննա Մկրտչյանը զայրույթով լցված, որ տապալեց հանդարտ բանավեճի ֆորմատը՝ ի՞նչ հանդարտություն երբ դիմացդ երկիր կործանած ուժի ներկայացուցիչն է։ Նրանք մի կողմից հերքում էին ՀԱԿ֊ ՔՊ կեղծիքները, և ամենակարևորը, մյուս կողմից, փաստարկված ջախջախում ՔՊ֊ին որպես չարիք, որից պետք է ազատվել։
Իսկ օրինակ, ՀԱԿ֊ն ու Լուսավորը ընտրել էին բոլորին դեմ մարտավարությունը այսինքն, նրանց համար մեկ է՝ ինչ երկիր կործանած ՔՊ֊ն, ինչ Հայաստան ու Պատիվ ունեմ դաշինքները, այսինքն, նրանց սիրտը հեչ էլ չէր ցավում այս աղետի ու կորուստների համար, այլ էս ամենի մեջ խաղարկում են մի ներկայացում, ուր աղետ չկա, իսկ բոլորը նույնն են, վատն են, ու հույս ունեն բոլորին փնովելով դեպի իշխանություն ճամփա հարթել։
