Մայիսի 26-ին Սիրիայի Արաբական Հանրապետությունում կայացան հերթական նախագահական ընտրությունները: Դրանց մասնակցելու համար դիմում ներկայացրած 51 թեկնածուներից միայն 3-ի հայտն էր հաստատվել Բարձրագույն սահմանադրական դատարանի կողմից: Ընդհանուր առմամբ, քվեարկելու իրավունք ուներ 18 մլն 107 հազար 109 սիրիացի , որից իր ընտրության իրավունքն իրացրել էր 14 մլն 239 հազար 140-ը:
Նշենք, որ ընտրություններն անցկացվել են բացառապես այն տարածքներում, որտեղ Սիրիայի իշխանություններն ունեն վերահսկողության: Այն տարածքներում, որոնք գտնվում են զինյալների և քրդերի տիրապետության տակ, մասնավորապես՝ Իդլիբում, Սիրիայի հյուսիսային և հյուսիսարևելյան շրջանների մի մասում, ընտրություններն անցկացնելը պարզապես տեխնիկապես անհնար է եղել:
Ընտրություններին դիտորդական առաքելությունների իրականացման համար Սիրիան հրավիրել էր «եղբայրական և բարեկամական» երկրների գորրծընկերներին, այդ թվում՝ Հայաստանին:
Ընտրությունների արդյունքում Բաշար ալ-Ասադը տարել է բացարձակ հաղթանակ՝ հավաքելով ձայների 95,1%-ը:
Մյուս երկու մրացկիցները՝ Աբդալլահ Սալյում Աբդալլահը և Մահմուդ Ահմադ Մարեյը ճանաչել են ընտրությունների արդյունքները և շնորհավորել Ալ-Ասադին: Վերջինիս ընտրվելու կապակցությամբ շնորհավորել են նաև Ռուսաստանի, Բելառուսի, Իրանի, Լիբանանի, Հյուսիսային Կորեայի, Չինաստանի,Աբխազիայի և Պաղեստինի նախագահները, Օմանի սուլթանը:
Արևմուտքը և Թուրքիան, որոնք նախապես հայտարարել էին, որ չեն ճանաչում ընտրությունների լեգիտիմությունը, ձեռնպահ են մնացել նորընտիր նախագահին շնորհավորական ուղերձներ հղելուց: Դեռ ավելին, Եվրոպական մի շարք երկրներ նշել են, որ ընտրությունները չեն կարող լինել ազատ, արդար և լեգիտիմ, իսկ միջազգային հանրությանը կոչ են արել չկարգավորել հարաբերությունները Դամասկոսի հետ: Եվրոպական մամուլը ընտրություններին նախորդած օրերին լի էր դրանք քննադատող հոդվածներով: Բոլորի համար ակնհայտ էր Ասադի հաղթանակը, սակայն ոչ-ոք չէր ցանկանում հաշտվել այդ իրողության հետ:
Պետք է նշել սակայն, որ Սիրիայում անցկացված ընտրական գործընթացն ամբողջությամբ, դժվար է անվանել ժողովրդավարական։ Դա կարելի է բացատրել մի շարք հանգամանքներով: Նախևառաջ, նախընտրական քարոզարշավ, որպես այդպիսին, չի եղել: Բացի այդ, փաստացի երկրի բնակչության մի հատվածն ընդհանրապես հնարավորություն չի ունեցել մասնակցելու ընտրություններին: Իսկ այն հանգամանքը, որ Ասադն ուներ մրցակից թեկնածուներ, ավելի շատ միտված էր ապահովելու նոր Սահմանադրության պահանջներին համապատասխան ընտրական գործընթացի շղարշ, որպեսզի այն հնարավորինս լեգիտիմ համարվեր ինչպես միջազգային հանրության, այնպես էլ սիրիական հասարակության համար:
Այս ընտրությունների արդյունքները կանխատեսելի էին, և գրեթե ոչնչով չէին տարբերվում 7 տարի առաջ՝ 2014թ. տեղի ունեցած ընտրություններից, որոնց արդյունքներով Բաշար ալ-Ասադը հաղթել էր՝ ստանալով ձայների 88,7%-ը:
Սա ամենևին չի նշանակում, որ այս արդյունքները գործելու են ի վնաս Սիրիրայի: Բաշար ալ-Ասադը մեկ անգամ չէ, որ ապացուցել է իր հավատարմությունը երկրին և Սիրիրայի ժողովրդին: Հենց նրա համառ ջանքերի արդյունքում Սիրիան քիչ թե շատ կարողացավ հաղթահարել Արևմուտքի պարտադրած կեղծ ժողովրդավարական օրակարգը և այժմ երկիրը փորձում է ուշքի գալ և ոտքի կանգնել 10 տարուց ավել տևած պատերազմի արհավիրքից:
