4 տարի անցկացնելով հայ-թուրքական սահմանին՝ ես բազմիցս տեսել եմ, թե ինչպես են վարվել մեր սահմանը խախտողների հետ: Ձեռքերը մեջքի ետևում, ձեռնաշղթաներ և դեմքը գետնին: Ով փորձում էր հատել սահմանը՝ քրդեր, թուրքեր և այլն, նրան սպասվում էր նույն պատիժը: Նրանցից ոչ ոքի հետ չէին բանակցում, և գնդացիրներով զինված զինվորները եւ սպաները պատժում էին սահմանը խախտող ցանկացած անձի: Նրանք, ովքեր համարձակվեցին խախտել Հայաստանի սահմանը, ոչ մի կաթիլ խղճահարություն չէին ստանում: Ու չպիտի ստանան:
Հիմա ուզում եմ հասկանալ, թե ինչով են տարբերվում Սև լճի մոտ եկած ադրբեջանցիները (ավելին՝ զինված ադրբեջանցիները) այն մարդկանցից, ովքեր տարիներ շարունակ փորձում էին անցնել Թուրքիայի հետ մեր սահմանը: Ինչու՞ այդ մարդկանց չեն ձերբակալել և ստիպել ուտել այն հողը, որն իրենք ուզում են գրավել: Սա պարզ հարց է, որին պետք է պատասխանել:
11 տարի զինվորական զորամասում դպրոց հաճախելով՝ ամեն օր տեսնում էի «Պարտք. Պատիվ. Հայրենիք» («Долг. Честь. Отечество.») գրությունը:
Միգուցե, ի վերջո, այս գրությունն ու այն, որ դա դաջվել է հիշողությանս մեջ ավելի կարևոր է, քան ելակը, որով զինվորները սնվում էին նախքան բայրաքթարի տակ իրենց մահվան ուղարկելը:
Սրանք սպանեցին պետությունը: Այսքանը:
