Երբեմն ինձ բռնեցնում եմ առավոտյան կիսադատարկ Բաղրամյանով լավ երաժշտության տակ արագ քշելիս, ու ինքս ինձ նախատում, որ վայելում եմ Երեւանը, ավելի քանի հինգ հազար երիտասարդի ու Արցախի 75%-ի չգոյության պայմաններում։ Նույն կերպ ներվայնանում եմ, երբ գործնական նպատակով սրճարանում նստած մի պահ վայելում եմ երեւանյան գարնանային արեւը։ Դեռ չգիտեմ ինչքան ինձ, ու առհասարակ մեզ, չի կարելի ապրել նորմալ։ Ինձ թվում է երբեք, կամ դեռ երկար ժամանակ…
Բայց ամեն մեկս ունենք մեր ներքին գիծը, որից հետո կարող ենք համարել առանց ամոթի ու խարանի կարող ենք ապրել։ Ինձ համար դա խարան-հողատուի պատասխանատվության խնդիրն է, մեկ այլ (իմ կարծիքով նաիվ) մարդու համար կարող ա լինի ազատ ու արդար ընտրությունները։ Բայց վերջ ի վերջո այս ամենից հետո գալու է այն հարցը, թե ի՞նչ ենք ուզում անել այս երկրի հետ, ինչպե՞ս ենք “հառնելու փյունիիկի պես”:
Իրականում ես չունեմ դրա պատասխանը, չնայած ինքս ինձ ու շատերի հետ փորձում եմ երբեմն նույնիսկ բարձրաձայն մտածել այս մասին։ Երեւի ժամանակ է պետք բոլորիս, բայց նախադրյալ կամ մեկնարկային կետն առանց կապիտուլանտի օբյեկտիվ ու մասնագիտական քննությունն է։ Գոնե ինձ համար այդպես է։
Երեկ լսեցի Կարենի [Karen Avetisyan] զրույցը Արամ Պաչյանի հետ (հղումն ասում են մեկնաբանությունում դնելն ա ճիշտ)։ Նրանք երկուսով նորից բարձրաձայն մտածում էին, էլի լուծումը չունեին, բայց խոսում էին։ Ինձ շատ օգնեց։
Մեզ խոսել է պետք, միմյանց լսել է պետք (իհարկե դեռ բացառելով իշխանությանը), միասին մտածել, ներողամիտ լինել (կրկին բացառելով ուսապարկազգիներին), երազել, պլանավորել, միմյանց ճանաչել է պետք։
Մենք այսպես երկար չենք կարող “յոլա” գնալ…
