Հակառուսական քարոզիչներից ոչ մեկը չի գնալու պահպանի սահմանը թուրք ցեղասպանից, երբ ռուսական բազան հանվի։
Ո՛չ Ժիրայր Սեֆիլյանը, ո՛չ Արա Պապյանն ու նրա տղաները Կանադայում, ո՛չ Վարուժան Ավետիսյանը, ո՛չ Գարեգին Չուքասզյանը, ո՛չ Տիգրան Խզմալյանը, ո՛չ դասալիք Արման Բաբաջանյանը, ո՛չ Անդրեաս Ղուկասյանը, ո՛չ Արթուր Սաքունցը, ո՛չ Լևոն Բարսեղյանը ու նրա տղան, ոչ Շանթ Հարությունյանն ու նրա տղան, ո՛չ Հովսեփ Խուրշուդյանը, ո՛չ Դանիել Իոաննիսյանը, ո՛չ զրպարտիչ Ստեփան Գրիգորյանը, ո՛չ Լևոն Շիրինյանը, ո՛չ Ազատություն կայանի որևէ լրագրող, ո՛չ էս իշխանական խմբակից որևէ մեկը։
Մենք զգուշացնում էինք, որ հակառուսական արշավը պատերազմի ա հանգեցնելու, սրանց քարոզին մենք էինք ընդդիմանում, մենք էլ գնացինք կռվի։ Սրանք թուլացրին երկիրը, բայց իրենց փոխարեն ուրիշները զոհվեցին։ Հիմա էլի շարունակում են նույն բանն անել ուրիշների կյանքի ու իրենց բարեկեցիկ կյանքի հաշվին։
Երբ սրանց քոքը կտրվի երկրից, նոր-նոր կբղավեն՝ Հայաստանը բռնապետական երկի՜ր ա։ Բայց մարդկային կյանքերը սրանց քոքից թանկ արժեն, թուրքական ֆաշիզմի դեմ պայքարը նույնպես։
