Զարմանում եմ. մարդիկ զենք կրելու իրավունք ունենան, զենք ունենան, նրանց ձեռքի տակ զինվորներ լինեն, ռազմական տեխնիկա լինի նրանց ձեռքի տակ, նրանք իմանան, որ քնձռոտ մի շիմպանզե հոշոտել է հազարավոր քո երիտասարդ հայրենակիցներին, ազգի սերուցք ու հայրենիք է վերացրել, փորձում է ավարտին հասցնել հայրենակիցներիդ ոչնչացումը... Ու այդքանից հետո չստատկացնել այդ այլանդակ շիմպանզեին, թուրքական գործակալին, այդ պիղծ շանը... Ուղղակի չեմ հասկանում դա, այդ մարդկանց չեմ կարողանում հասկանալ։
Խոսքս վերաբերում է հատկապես բարձրաստիճան սպաներին։ Սպայի պատիվը, մունդիրի պատիվը, հայրենիքի պատիվն ու ազգային արժանապատվությունը ձեզ ոչինչ չի՞ հուշում, պարոնայք։ Թշնամին, ամենաստոր ու նենգ թշնամին երկրիդ ներսում է ու հոշոտում է բոլորիդ... Աշխարհն այս ամենը տեսնում է ու այլևս մեզ չի հարգում, որովհետև տեսնում է, որ մենք ինքներս մեզ չենք հարգում։
Ոնց որ ծանր երազ ու մղձավանջ լինի. ողորմելի մի դասալիք, գարշելի մի գոյացություն, վախկոտ մի ճիճու մատի վրա երկիր է խաղացնում ու ոչնչացնում, բայց առայսօր նրան սատկացնող չկա...
