Վազգեն Մանուկյանին վաղուց եմ ճանաչում։ Երբ ԱԺՄ կուսակցությունը հիմնվեց, Գորիսի ԱԺՄ կառույցի ղեկավարն էի։ Այդ շրջանակներում պատկերացրեք, որ նրան ճանաչում եմ մի քիչ ավելի շատ, քան իրեն չճանաչող ,, խոսողները,,։ Մինչ այսօր լսողի դերում եմ եղել, լռել եմ, բայց պահ կա՝ լռությունն էլ հանցագործություն է։
Հիմա այդ պահն է։
Ճանաչել եմ Վազգենին, երբ նա երիտասարդ էր ու հավատում էինք նրա խանդավառությանը, հասկանալով ու զարմանալով, որ նա տիտանական բեռ է վերցրել իր ուսերին։ Երբ արդարությունը չհաղթեց, այն ժամանակ մենք ցավից կծկվեցինք ու հասկացանք, որ մեր երկրում ինչ որ բան այն չէ։ Շատերն ինձ նման մի կողմ քաշվեցին, որովհետև ականատես եղան ռեժիմի բիրտ ուժին։
Տարիներ են անցել, տասնյակ տարիներ․․․ Նորից Վազգենը։ Եթե առաջ հավատում էի նրա երիտասարդական խանդավառությանը, այսօր հավատում եմ նրա խոհեմությանը, իմաստությանը։ Եթե առաջ զարմացած էի, որ նա տիտանական բեռ է վերցրել իր ուսերին, այսօր ցնցված եմ, որ տիեզերական բեռ է վերցնում։ Ներքուստ ուրախ եմ, որ գործ եմ ունեցել մի մարդու հետ, ով հայ ժողովրդի դաժան արհավիրքի ժամին համաձայնվել է մոբիլիզացնել հայկական միասնականության փշուր- փշուր եղած ռեսուրսը։
Վաղը բոլորս՝ մի մարդու նման, պետք է մասնակցենք համահայկական հանրահավաքին։ Հայի սիրտը Ազատության հրապարակում է։ Մեր հաղթանակները՝ ներքին ու արտաքին թշնամու դեմ, կռել ենք Ազատության հրապարակում։ Մեր երկրի փրկության համար է դա, երկիր, որ օրեցօր փոքրանում ու մի բուռ է դառնում։
