Օրեր առաջ Կառավարությունը հաստատեց ԿԳՄՍ նախարարության պետական նոր չափորոշիչը, ըստ որի աշակերտները մինչև 5-րդ դասարանի երկրորդ կիսամյակ գնահատական չեն ստանա:
«Խնդիրն այն է, որ այդ չափորոշիչը վերացնում են, բայց հստակ չէ, թե ինչ է լինելու դրա փոխարեն»,-Անկախ-ի հետ զրույցում ասաց մանկավարժական գիտությունների դոկտոր, պրոֆեսոր, մանկավարժական համալսարանի մայրենիի և նրա դասավանդման մեթոդիկայի ամբիոնի վարիչ Ջուլիետա Գյուլամիրյանը:
Նրա խոսքով՝ երեխայի ձեռքբերումները պետք է գնահատել, դա անառարկելի է, որովհետև նա դրա ցանկությունն ունի:
«Անընդհատ ասվում է, որ գնահատականն աշակերտի համար դառնում է ողբերգություն, երբեմն խնդիրներ է առաջացնում ուսուցիչ-աշակերտ հարաբերություններում և այլն: Բայց դրա պատճառն աշակերտը չէ: Երբևէ որևէ ուսումնասիրություն չի կատարվել, գոնե այս չափորոշիչների հիմքում ընկած չէ որևէ ուսումնասիրություն, թե ինչ է ուզում ինքը՝ երեխան: Ուզո՞ւմ է, արդյոք, գնահատվել, թե՞ չի ուզում կամ ուզո՞ւմ է միայն 5-րդ դասարանից սկսած գնահատվել և այլն»:
Տիկին Գյուլամիրյանը մոտ տասը տարի առաջ նման մի փորձ-ուսումնասիրություն կատարել է Սիրիայում դպրոցականների շրջանում, որտեղ հասարակության համար գնահատանիշը չափազանց կարևոր նշանակություն ունի:
«Մենք մի փորձ կատարեցինք տարրական դասարաններից մինչև ավագ դպրոց և տարբեր չափանիշներով սկսեցինք ուսումնասիրել: Ի՞նչ բացահայտվեց գնահատանիշի առումով. պարզվեց՝ գնահատանիշի կարիք ավելի շատ ունեն տարրական դպրոցի և ավագ դպրոցի աշակերտները, իսկ միջին դպրոցում աշակերտները հիմնականում ժխտել էին գնահատանիշի անհրաժեշտությունը»:
Գյուլամիրյանն ընդունում է, որ ինչ-որ դեպքերում գնահատանիշը կարող է խաթարող գործառույթներ կատարել, բայց միաժամանակ գնահատանիշն ունի բազմաթիվ գործառույթներ, որոնք չի կարելի անտեսել: «Օրինակ, ուսումնական դրդապատճառների ձևավորումը, դա գնահատանիշի դրդապատճառներից մեկն է: Ճիշտ է, թե սխալ՝ սովորել գնահատականի համար, բայց այդ երևույթը կա, դա փաստ է: Կա ծնող-ընտանիք-դպրոց կապը. ծնողն ի վերջո գնահատանիշի միջոցով է իմանում, թե ինչ առաջադիմություն ունի իր երեխան, այսինքն այն նաև վերահսկողական գործառույթ ունի: Գնահատանիշի միջոցով են ստուգվում երեխայի ձեռքբերումների վերջնարդյունքները և վերջապես, դրանով գնահատում են ոչ միայն աշակերտին, այլև ուսուցչի աշխատանքը: Կա նաև ինքնավերահսկողության գործառույթը, որով երեխան ինքն իրեն է հսկում»:
Գյուլամիրյանը կարևորում է նաև դպրոցական օրագրերի առկայությունը, ինչն այսօր արդեն գոյություն չունի: Ըստ մասնագետի՝ դա առաջին հերթին աշակերտի՝ ինքն իրեն վերահսելու կարևոր գործառույթ ուներ, և ցավոք, այդ գործառույթը նույնպես վերացել է:
«Արդեն 20 տարի է՝ առաջին դասարանում չեն գնահատում աշակերտին, և մինչ օրս չկա որևէ հետազոտություն, թե ի վերջո ի՞նչ դա տվեց աշակերտին կամ ինչո՞վ խանգարեց նրա առաջադիմությանը»,-ասում է Գյուլամիրյանը:
Ընդհանրացնելով գնահատականի նոր չափորոշիչների վերաբերյալ իր դիրքորոշումը՝ մասնագետը նշում է, որ ամեն դեպքում երեխային պետք է գնահատել: Այս առումով նա մատնանշում է առաջարկվող փոփոխությունների ամենամեծ բացթողումը. «Ինչպե՞ս, ի՞նչ մոտեցումներով, ի՞նչ խթանիչներով է դա արվելու: Այդ մասին ոչինչ չկա չափորոշիչների մեջ»:
