Կռվից վերադարձած ռեալ մարդկանց պատմություններ ես լսում ու մազերդ սպիտակում են: Տպավորություն ա ստեղծվում, որ հստակ զոհերի քանակ պետք է ապահովեին: Ու պատերազմը չեն կանգնացրել այնքան, մինչև անհրաժեշտ քանակը չի եղել, որպեսզի հետո արդարանան, ասեն՝ դե էսքան զոհ տվեցինք, մնացածին էլ փրկեցի: Ու ժողովուրդն էլ ասեր՝ ապրես, մեր էրեխեքի փրկիչ: Ու ասողներ կան, բայց հարցնողներ չկան՝ լավ, բա իմ փրկված էրեխեն ինչո՞վ ա լավ մեկ ուրիշի զոհված էրեխուց: Լավ ինչի՞ համար զոհվեցին էտ տղերքը, եթե իրանց կյանքի գնով պահածը դասալիք վիժվածքը մի գիշերում հանձնեց:
Պատերազը տևեց 44 օր, որովհետև տղերքը համառորեն չէին զոհվում, դեռ մի բան էլ ընկերների կյանքերն էին փրկում: Տղերքին դիտմամբ ուղարկում էին տեղեր, որտեղից լավ գիտեին, որ ողջ դուրս չեն գալու, զրկում էին զրահաբաճկոններից ու սաղավարտներից, իմանալով, որ վնասվածքների 90%-ը բեկորային է: Թիվ էին ապահովում...
Ես ուրիշ բացատրություն չունեմ էս ամենին:
