Երբ Չեռնոբիլի ատոմակայանում պայթյուն եղավ, ԽՍՀՄ ժողովրդական ու հեղափոխական իշխանությունը դա թաքցրեց ժողովրդից։ Մի քանի օր չէին հաղորդում տեխնածին աղետի մասին։ Ոչ միայն չէին հաղորդում, այլ նաև դանդաղ որոշումներ էին կայացնում։ Մատը մատին չէին տալիս։
Եթե ԽՍՀՄ ժողովրդական ղեկավարները դիմեին ողջամիտ քայլերի ու ավելի շուտ տարհանեին մարդկանց մոտակա բնակավայրերից, ապա տուժածներն անհամեմատ քիչ կլինեին։ Բայց տեղեկությունը թաքցնելը և «ամեն ինչ կարգին է» ոճի մեջ աշխատելը ժողովրդական «պարտիայի», ավելի ճիշտ՝ դրա վերնախավ պոլիտբյուրոյի համար ավելի կարևոր էին, քան մարդկային կյանքերը։
Ընդհանրապես ավտորիտար, տոտալիտար և ամբոխավարական բոլոր երկրներում ժողովրդի անունից ժողովրդին խաբելը, տեղեկությունը թաքցնելը, մարդկանց ֆռռացնելը խաղի կանոն է։
«Թո՛ւ, թո՛ւ, թո՛ւ»–ով կորոնավիրուսի դեմ պայքարող ու պետական համակարգային քայլեր չձեռնարկող տնաբույծ քայլարածներն իրենց պահեցին նույն ձևով, ինչ իրենց նմանները պատմության բոլոր ժամանակահատվածներում՝ ստախոս, անճար ու հակաժողովրդական։
Հանուն սեփական քաղաքական շահերի երթ անելու որոշում կայացնելը, հետո բացառապես նույն շահերից ելնելով երթը «ջրելու» թեմա բացելը վկայում է այն մասին, որ գործ ունենք շատ վտանգավոր իշխանության հետ։ Այն բացի ճչացող ոչ կոմպետենտ լինելուց, նաև չափից դուրս հակապետական է։ Կարճ ասած՝ կորոնավիրուսակիր է։
