Երբ գունավոր հեղափոխության պատճառով Վրաստանն ու Ուկրաինան տարածքային կորուստներ ունեցան, մենք մտածեցինք, որ «մերն ուրիշ է լինելու», ու համարյա թե ազգովի մերժեցինք Սերժին:
Ցավալիորեն պարզվեց, որ այդ մտայնությունը որոշ չափով ճշմարիտ է. եթե նշված պետությունները զուտ տարածքային կորուստներ ունեցան, մենք ունեցանք նաև մարդկային կորուստներ և պետության անվտանգության սպառնալիք:
Կարծում եմ, որ այդքանից հետո յուրաքանչյուր գիտակից անձնավորւթյոուն պետք է առնվազն անեծքի ենթարկեր հեղափոխություն երևույթն ընդհանրապես՝ առանց «գույնի ու սեռի» զանազանության: Բայց արի ու տես, որ բազմաթիվ հայսատանցիներ շարունակում են չտեսնել դրա արհավիրքները, ինչը երկրի վարչապետի աթոռը զբաղեցնող անձին թույլ է տալիս բանի տեղ չդնել բողոքավոր մարդկանց: Ու ոչ միայն բանի տեղ չի դնում, այլև ժողովուրդ կոչված ու մեծամասնություն կազմող կենսազանգվածին մանիպուլյացնելով՝ փորձում է ամրապնդել իր անձնիշխանությունը՝ դա անվանելով ժողովրդի իշխանություն:
Մանիպուլյացնում, քանի որ «սիրում եմ» և «խոնարհվում եմ» բայաձևը իրականում զուտ բառեր են կամ ընդամենը օդի տատանում՝ ոչինչ ավելի: Որովհետև իրականում իր համաքաղաքացիներին սիրող և նրանց առջև խոնարհվող ղեկավարը հինգ հազար հոգու (մեծամասնությամբ երիտասարդ) չէր ուղարկի մեռնելու «հանուն ոչնչի» (ղեկավարի կնոջ խոսքերն են), իսկ կրկնակի ավելիին՝ հաշմանդամ դառնալու: Եվ չնայած դրան, կենսազանգվածին դուր է գալիս, որ իրեն «սիրելով» և իր առջև «խոնարհվելով»՝ իրեն մեծարում է երկրի ղեկավարը, քանի որ բոլոր նախկին ղեկավարների օրոք իրեն բանի տեղ դնող չէր եղել: Եվ ինքն էլ, կարելի է ասել, ինքնամոռաց սիրով ու մեծարանքով փոխադարձնում է երկրի ղեկավարին իր նկատմամբ նրա դրսևորած վերաբերմունքը: Փոխադարձ «սերն ու մեծարումն» այնքան խորն է, որ մանիպուլյացվող կենսազանգվածը չի տեսնում կամ չի ուզում տեսնել, որ մեծարանքի «օբյեկտը» հայրենիքը տանում է դեպի կործանում: Այս երևույթը կռապաշտության դասական օրինակ է, և զարմանալիորեն, եվրոպաներում կրթություն ստացած անձինք, որոնք գունավոր հեղափոխության ջատագով են, դա չեն նկատում կամ չեն ուզում նկատել: Եթե նկատեին՝ պետք է, որ իրենց հեղինակավոր կարծիքը ներկայացնեին նույն այդ հանրությանը ու զերծ պահեին երկիրը վտանգներից: Եվ ստացվում է, որ գունավոր հեղափոխության արդյունքում մենք, որպես հանրություն, վերադարձ կատարեցինք դեպի կռապաշտություն, որ իբրև թե հաղաթահարել էինք մոտ երկու հազար տարի առաջ, ու բացառությամբ փոքրամասնության՝ ընդունեցինք այն:
Գունավոր հեղափոխության արդյունքում մենք իբրև թե կառուցեցինք ժողովրդավարություն՝ էլ չեմ ասում «ժողովրդավարության բաստիոն»: Սակայն բազմիցս է ասվել, որ իրական ժողովրդավարությունում պատերազմում կրած պարտությունից անմիջապես հետո իշխանությունը հրաժարական կներկայացներ, որպեսզի դրա վերքերը կարողանար բուժել պատերազմում պարտությանը մասնակցություն չունեցած քաղաքական ուժը (ուժերի դաշինքը): Բազմիցս է ասվել, որ պարտություն կրած երկրի ղեկավարը չի կարող հավասարը հավասարի պես թշնամու հետ բանակցություններ վարել և ազգօգուտ լուծումներ գտնել կամ պահանջել նույն այդ թշնամուց:
Սակայն կռապաշտության պատճառով կուրացած հանրությունը դա չի հասկանում ու չի ցանկանում հասկանալ: Ի դեպ, զարմանալիորեն, դա չեն գիտակցում նաև նրանք, ովքեր ի պաշտոնե պարտավոր են ապահովել Հայաստանի Հանրապետության անվտանգությունը՝ դիմագրավելով ներքին և արտաքին բոլոր սպառնալիքներին:
