Պլուտարքոսի մի պատմություն եմ ուզում պատմել Փաշինյանի և նրա կողմնակիցների համար։
Մի անգամ սպարտացի պատանուն ուղարկում են որսի։ Աղվեսի բնի մոտ տղան գտնում է սատկած աղվեսի, իսկ բնի մեջ՝ կենդանի ձագ։ Տղան վերցնում է ձագին՝ չնայած այդ արգելել էին, և թաքցնում տունիկայի տակ։ Այդ ժամանակ նրան իր մոտ է կանչում ավագներից մեկը, ով սկսում է ինչ֊որ բան պատմել, իսկ տղան հանգիստ լսում էր։ Եվ հանկարծ անշունչ մարմինը սահում է ցած։ Երբ տղային շրջում են, տունիկայի տակ գտնում են աղվեսի ձագին և պատանու քրքրված մարմինը։
Այս պատերազմում հազարավոր այդպիսի հայ տղաներ մեկնեցին ռազմաճակատ թշնամուց պաշտպանելու հայրենիքը։ Բոլորը ռազմաճակատ հասնելուն պես են հասկացել, թե իրականում ի՞նչ է կատարվում։ Դավաճանություն բառը չեմ օգտագործի, միայն կասեմ, որ աղվեսի ձագը, որ տղաները թաքցրեցին իրենց համազգեստի տակ, ընդամենը 2018 թվականի հեղափոխության հետ կապված անկատար հույսերն էին՝ ավելի լավ Հայրենիք, վերջապես ազատ և արդար ազգային պետություն ունենալու հույսերը։ Եվ որքան էլ աղվեսի ձագը հոշոտում էր նրանց մարմինը, հերոսները սպարտացի տղայի պես շարունակում էին լսել խոսքեր և իրենց կրծքին սեղմած պահել իրենց սպանող ձագին։
Ուշադիր կարդացեք, պարոնայք և տիկնայք։ Իրականում ես համոզված եմ, որ դուք չունեք այդքան բարոյականություն և խիղճ հասկանալու համար այդ տղաներից յուրաքանչյուրի անձնազոհ նվիրումը, չունեք այդ գիտակցումը, թե ի՞նչ են արել այդ տղաները իրենց կյանքի գնով։ Չունեք, չհամոզեք, թե ունեք, այդուհանդերձ, գրում եմ, որ հասկանաք՝ ձեր մեռած խղճի դին քայքայվելու է անխուսափելիորեն, ու դուք երկար չեք ապրելու ձեր մեջ մարդկային խիղճը սպանելու գնով։
Սա թող շնորհավորական ուղերձ լինի Ձեզ, սպասեք Աստծո դատաստանին, բայց հիշեք՝ Աստծո դատաստանի ուշացումը փրկություն չէ, որովհետև մարդիկ անհամբեր են որպես կանոն։
