Սա չեմ քցում ինքս ինձ արժևորելու և բարձրացնելու համար։ Ոչ էլ ապացուցելու, որ ես ճիշտ էի, իսկ իմ քննադատները՝ սխալ։ Չէ՛։ Ուղղակի շատ հուզվեցի նամակագրի մարդկայնությունից և անկեղծությունից։ Հուզվելով՝ կարոտեցի հին ու բարի էն ժամանակները, երբ անվերջ բանավիճում էինք, իրար վիրավորում, պիտակումներ կպցնում։ Թո՛ղ միշտ տենց լիներ, ես պատրաստ էի հավերժ մնալ որպես ազգի տականք ու դասալիք, մենակ թե էս անիծյալ պատերազմը չլիներ, մենակ թե մեր տղերքը չզոհվեին ու սիրուն քաղաքները չքանդվեին։
Ըստ էության բոլորս էլ սխալ ենք եղել, քանի որ թշնամություն ու ատելություն էինք գեներացրել, ես էլ իմ մեղքի բաժինը ունեմ ու ես էլ եմ ներողություն խնդրում։ Հիմա հենց իրար ներելու ու սիրելու, իրար հետ ուս ուսի տված Արցախը պաշտպանելու պահն է, իսկ հետո, երբ պատերազմը ավարտվի նորից կվերադառնանք մեր հին ու բարի վեճերին ու քննարկումներին։ Դուք ինձ հայու տականք կասեք, իսկ ես էլ ձեզ կմեղադրեմ ռազմահայրենասիրական շիզոֆրենիայի մեջ։
Հաջողություն քեզ եղբայր ջան, վստահ եմ կվերադառնաս ու իրար հետ մի մի հատ թեքիլա կխմենք ու գարեջրով զապիվատ կանենք։
