Բոլորիս է հայտնի, որ Արցախի և Հայաստանի դեմ պատերազմ սկսելու Ալիևի որոշումը կայացվել է Էրդողանի որոշմամբ և ղեկավարմամբ:
Ալիևը հաշվի առել էր այն փաստը, որ Թուրքիայի ակտիվ մասնակցությունը այս պատերազմում կհանգեցնի իր երկրում վերահսկողության և իշխանության փաստացի կորստին, բայց դա ավելի ընդունելի տարբերակ է, քան Ալիևների կլանի լիակատար տապալումը ադրբեջանական ժողովրդի աճող ներքին դժգոհության ֆոնին:
Ռուսաստանի հետ կապերի կորցնելը, զինված ուժերի գեներալներից ազատվելը Անկարայի պահանջից հետո կարելի է համարել, որ Ադրբեջանի ղեկավարությունն աստիճանաբար անցնում է ՆԱՏՕ-ի անդամ Թուրքիայի ձեռքը:
Թուրքիան, իր հերթին, այս հակամարտությունում առաջնորդվում է իր նպատակներով.
մտնել Անդրկովկաս` որոնք Ռուսաստանի ազդեցության ներքո է,
Վերջնականապես ոչնչացնել հայ ժողովրդին, ինչը խոչընդոտում էր նեոօսմանական նախագծի հետագա իրականացմանը և պանթուրքիզմի գաղափարների իրականացմանը,
ՆԱՏՕ-ի զորքերի տեղակայումը Ադրբեջանի տարածքում, անմիջապես Ռուսաստանի սահմանին, որից հետո ռուսական կողմը կկորցնի իր դիրքերը տարածաշրջանում:
Հարկ է նշել, որ այս ռազմաբազան անհրաժեշտ է նաև Իրանին հակազդելու համար: Սա էլ բացատրվում է Իրանի երդվյալ թշնամու՝ Իսրայելի զենքի ակտիվ մատակարարումը Ադրբեջանին։
