Երբ սկսեցի ուսումնասիրել կրթական «ռեֆորմը», կարճ ժամանակ անց ֆեյսբուքյան լրահոսիցս սկսեցին ընկերներ անհետանալ․․․
Հիմա բացատրեմ․
Ես թուրքի հոտ էի առել և ուզում էի հասկանալ՝ ինչ են ուզում անել մեր դպրոցի հետ։ Իսկ ինչո՞ւ թուրքի հոտ առա։ Տարիներ առաջ կարդացել էի մի գիրք, որի մեջ հեղինակը բացահայտում է, թե ինչպիսի գրոհ է իրականացվում հայագիտության, մասնավորապես՝ հայոց պատմության դեմ և ինչ դերակատարում ունեն այս ամենում արևմտյան և հատկապես ամերիկյան հայագիտական կենտրոնները։
Գրքում ասվում էր, որ Խորենացու «Հայոց պատմությունը» այդ գրոհների հիմնական թիրախներից մեկն է․․․ Ու երբ Խորենացու հետ կապված աղմուկը բարձրացավ, հիշեցի այդ գիրքը։ «Բայց ախր Խորենացուն հարվածելը թուրքին է ձեռնտու»,-մտածեցի ես։
Ի դեպ, Ա․ Այվազյանի այդ գիրքը լույս է տեսել դեռ 1998 թվականին !!
http://armenianhouse.org/ayva.../armenian-history/title.html
Հայագիտության մեջ տասնամյակներ շարունակվող այդ գրոհները ոչ միայն հուժկու հակահարված պետք է ստանային, այլև լուրջ գիտական հակագրոհով պետք է սատկացվեին բնում։ Ավաղ, սա ոչ միայն անհրաժեշտ չափով չի արվել, այլև սրա մասին բարձրաձայնող փոքրաթիվ մասնագետները որակվել են որպես «ազգայնականներ», «պսևդո գիտնականներ», «գիտականությունը մերժողներ» և այլն․․․
Ֆեյսբուքյան ընկերներս, ում կորցրի այս ընթացքում, և որոնք ինձ երևի թե համարեցին վայրենի-ազգայնական, ով դեմ է դուրս եկել առաջադեմ գիտական մտքին, այսօր ֆեյսբուքում տարածում են մեր ավերակ ծննդատան և մուրճով զինված թուրքի մասին նյութերը․․․ Նրանք ցավի ու վշտի մեջ են (բոլորի'ս նման), թե այս ի՞նչ վայրենի տեսք ունի թուրքը, թե ախր ո՞ւր է քաղաքակիրթ աշխարհը․․․
Ուզում եմ բացենք մեր աչքերը և տեսնենք, որ թուրքը միայն դրսից չէ, որ հարձակվում է։ Նա երբեք չի հրաժարվել մեր ամրոցը ներսի՛ց գրավելու նպատակից։ Նա դա արել է՝ հարվածելով շատ կենսական թիրախների՝ հայոց պատմություն, հայ մշակույթ, եկեղեցի, բանակ, հայրենադարձություն (այո՛, չզարմանաք, թուրքը նաև հայրենադարձությա՛ն դեմ է աշխատում)․․․
Այս ամենը մեր դեմ տարվող հիբրիդային պատերազմի կարևոր մասն էր։ Գլոբալիստաթուրքական այս հարձակման գործիքներից են եղել «հանդուրժողականություն» և «մարդու իրավունքներ» գեղեցիկ բառերի տակ քողարկված կոնվենցիաները, ֆեմինիստական ու լգբտ-ական թեմաները, խաղաղասիրության պրոպագանդան, աղանդների մուտքը Հայաստան․․․ Դա պատերազմի՝ առանց զենքի փուլն էր, որի հաղթարշավից հետո պատերազմը թևակոխեց ռազմական փուլ․․․
Սա մեր խնդիրների ու պարտությունների միակ պատճառը չէ, անշուշտ։ Ուղղակի ուզում եմ, որ վաղը հանկարծ չմոռանանք, թե որոնք են մեր ԻՐԱԿԱՆ օրակարգերը ու թե որոնք պետք է լինեն մեր առաջնահերթությունները։
Իսկ այս պահին ամբողջ ուժով պետք է դիմագրավենք ցեղասպանական այս հարձակմանը ու հաղթած դուրս գանք 
